'Krijnsels'

Gisteren bracht ik weer eens een dag door in een fotohut in de buurt van de de Lemelerberg en dat is altijd een feestje! Met name omdat ik daar als plattelands-Groninger kans maak op vogelsoorten die ik hier niet tegenkom. Aangetrokken door een grote vijver en een handje vol vogelvoer miegelde het in de ochtend van de kleine vliegensvlugge rakkers die ik zo graag portretteer. Naast de ook bij ons veelvuldig voorkomende roodborsten, vinken en meesjes komt er gelukkig ook af en toe een typische bosvogel zoals de Kuifmees langs en ik ben blij met de pose die hij heel kort voor me aanneemt op de top van een kleine vliegden.

Maar tegen twaalf uur wordt het opeen stil en komt er geen zangvogel meer langs. Het is niet alleen een lange lunchpauze of zo , ook om half twee heerst er nog steeds een opmerkelijke stilte. Er is iets aan de hand..

En ergens weet ik wat de mogelijke reden is…er zou best eens een sperwer in de buurt kunnen zijn !

Sperwers worden daar vaak gezien en gefotografeerd, maar het is altijd maar afwachten of je als fotograaf het geluk ten deel valt om ze voor de lens te krijgen en dan is ‘geduldig zijn’ een belangrijke deugd die eigenlijk niet  bij me past, behalve als het om vogelfotografie gaat.  

Traag gaan de uren voorbij zonder dat er ook maar het geringste gebeurt en omdat de voorgaande nacht door een kleinkinderen-logeerpartij extra was ingekort worden de oogleden zwaar en raak ik ietwat  doezelig..

Maar plotseling knalt de adrenaline door mijn aderen, want opeens staat er een prachtige Sperwervrouw voor me, midden in de bosvijver!

En dan is het zaak om met bonzend hart en ingehouden adem, behoedzaam scherpstellend en alsmaar inkaderend, die foto’s te maken die je zo graag wilt zien.

Wan zo’n beest neemt – vóórdat ie in gaat badderen-   tientallen seconden met die alles doordringende blik de omgeving in zich op en is bij het zien of horen van de geringste vorm van onraad weer verdwenen. De uit de opening gestoken lens vormt kennelijk nauwelijks een aandachtspunt maar vooral de lucht wordt nadrukkelijk in de gaten gehouden..

Maar gelukkig ziet ze het wel zitten en stapt verder de vijver in om te toiletteren waarbij ze mooi plaats neemt voor de achtergrond van enkele oplichtende herfstblaadjes die de opnames naar mijn smaak nét dat beetje extra cachet geven.

Dan is ’t uit met de pret en is ze in een ‘zoef’ weer in het bos verdwenen.

Maar, ik heb goede hoop dat het mannetje straks ook nog even langs wil komen en wacht en wacht en wacht…  Het blijft weer een dik uur doodstil aan de rand van dit stukje heideveld, niets beweegt en er hangt een voelbare spanning in de lucht.

Opeens zweeft er een donkere schim over het toneel en ik zie dat dezelfde sperwervrouw is teruggekeerd en iets verderop plaats neemt op een grote tak en met vorsende blik de omgeving in zich opneemt.

Kennelijk was ze nog niet uit getoiletteerd, want ze zeilt linea recta  weer naar de vijver en landt pardoes en wel heel dichtbij dit keer voor me in het water.

Iets verstopt achter een grote mosstronk begint ze opnieuw te spetteren en omdat ik nu ook de filmfunctie op de camera heb ingeschakeld kan ik dit heerlijk tafereel eveneens in bewegend beeld vastleggen.

Na 3 minuten ‘zo in mijn sas met badedas’ heeft ze er genoeg van en zeilt naar een door de zon beschenen boomstronk waar ze de grote gebandeerde vlerken spreidt en haar staartveren uitwaaiert om in al haar schoonheid te kunnen opdrogen. 

Tsjonge…dát biedt echt de kans op een bonus van nóg eens een paar fijne gedragsplaten en wanneer de vogel na een korte tijd uiteindelijk afzwaait keer ook ik weer huiswaarts, maar wél met een schat aan onvergetelijke natuur-herinneringen in de pocket.  Tijdens de terugreis kan ik me dan alvast  verkneukelen in de wetenschap dat ik die indrukken binnenkort ook weer met alle lezers van mijn blog mag delen.

Veel plezier met het lezen, het zien van de foto’s en het bekijken van het (korte) filmpje.