'Krijnsels'

Het is al weer een flinke tijd geleden dat ik op Zaterdag voor het overgrote deel van de dag de tijd nam voor  ‘me-time-dingetjes’; wat aanrommelen, met vogels en camera in de weer, beetje schilderen, een solo-wandeling op Ekenstein etc. Vandaag trakteerde ik mij daar maar weer eens op. Het voelt inderdaad een beetje alsof ik op deze dag mijzelf een paar snipperuren heb verleend want sinds onze pre-pensionering blijken we – naast onze gezamenlijke uitstapjes-  de handen meer dan vol te hebben aan de uitvoering van tal van uitgestelde klusprojecten en de invulling van de vaste oppasdagen. Zeker dat laatste is een heerlijk soort verantwoordelijkheid waarbij sinds enige tijd ook de allerjongste nazaten in baby-vorm wekelijks aan ons zijn toevertrouwd en dat betekent naast het nijver heen en weer drentelen met krijs-dempende flesjes, spenen en schone luiers ook het ondergaan van die zalige momenten waarop we de eerste Pruthappen aan Pepijn en Julia mogen toedienen. Die worden met binnenwaarts gerichte blik eerst zorgvuldig op de tong gewikt en gewogen, waarna het merendeel in vloeibare vorm wordt uitgespuugd om door henzelf ter hand te worden genomen voor nadere expertise. Na uitgebreide bestudering en kennelijk tóch goedgekeurd, wordt daarna eigenhandig getracht om het toch wel smakelijk gevonden drabje alsnog in de daarvoor bestemde opening te schuiven maar omdat het motorisch gezien nog niet helemaal gesmeerd loopt wordt het ergens tussen slab en kruin natuurlijk een enorme kliederboel , maar dat geeft allemaal niks!      

   

Allerjongste kleinzoon Pepijn bevindt zich duidelijk in een nog wat contemplatieve fase waarin hij ons en de grote wereld om hem heen vanuit de maxi-cosi met zijn grote blauwe kijkers oplettend, soms verwonderd, maar doorgaans welwillend beschouwt waarbij hij ruiterlijk met brede glimlachjes strooit en regelmatig van die hart-smeltende ‘kirren en kraaitjes’ de wereld inzendt, tenminste zolang hem tijdig zijn nat en droog worden aangeboden. Want anders is het wél meteen hommeles!

Zijn enkele maanden oudere nicht Julia is al weer ietsjes verder in haar ontwikkeling. Tijdens het door ons aangeheven lied waarin we ons weer luidkeels verbazen over dat mirakel van die twee broodsmerende beren en we dat onverklaarbare feit nog eens beklemtonen met het  “ ‘t was een wonder bóven wonder”,   vult ze ons verwachtingsvol uitgeroepen ‘hi-hi-hi’ na enkele tellen sinds kort steevast aan met een heel hoog stemmetje ‘há-há-há’.  Tsjonge, we stonden erbij en we keken er naar.

Maar de echte dijenkletser-op-schoot wordt toch gevormd door het sukkelige gedrag van Kabouter Spillebeen die maar weer es heen en weer zat te wippen op die toch al zo kwetsbare Paddenstoel.

Het blijkens natuurwetten onmogelijke ‘krakken ’ en ‘zuchten’ van de zwam zit ze als een op haar paard geklemde mini-jockey, dan ook een beetje gespannen uit, want haar wachten is vooral op de apotheose van het onvermijdelijke ‘hoepla in de lucht’. Omhóóg gaan dan alvast haar armpjes waarna deze even later met rug en beentjes een U-bocht vormend, ver boven mijn hoofd zijn uitgestrekt en ze geluidloos maar breed lachend op me neerziet..   Ach..wat gaat er allemaal om in zo’n kind? Ik heb de indruk dat ze er verrukt over is maar het zou ook maar zo kunnen dat ze haar goedhartige medewerking weer verleent omdat opa er nu eenmaal zo’n lol in heeft.