Ekenstein-ree..
Eigenlijk was ik naar iets anders onderweg, maar wanneer ik over de N360 rijd, richting Appingedam, kijk ik ter hoogte van Ekenstein – zoals altijd – even met een schuin oog naar rechts om te zien waar de reeën staan. Niet eens óf..maar wáár, want ze zijn er praktisch altijd wel te zien.
Maar hen fotograferen valt niet mee. Niet alleen omdat ze een auto die op de parkeerplek stopt, altijd verdacht vinden waardoor ze zich vaak snel terugtrekken, maar ook en vooral omdat mijn wagen in het kielzog van het voorbij zoevende verkeer, vaak enorm staat te wiebelen en maak dán maar eens een goede foto.
Toch probeer ik het maar weer eens, voornamelijk ook omdat de laagstaande avondzon hun roodbruine huid nu in een prachtige gloed weet te zetten ..
Gelukkig is er weinig rijwind-veroorzakend verkeer en de dieren laten mij – hoewel ze alert naar me blijven kijken – het raampje openen en de lens behoedzaam naar buiten steken.
Je zult het net zien. Op het ‘moment suprȇme’ dat ik de reebok vastleg, waait er een groene rietpluim in het gezichtsveld, maar ja…soms heb je dat.
Verderop staan twee jaarlingen (eerste jaars kalveren) mij ook nauwlettend in de smiezen te houden en voor een écht mooie plaat, staan ze wat te ver weg.
Maar wanneer ik de auto al heb gekeerd zie ik hoe een volwassen reegeit – veel dichter bij -prachtig staat te zijn, aan de rand van een verhoogd stukje grasland.
Weer rol ik mijn rijdende schuilhut heel voorzichtig in de berm en richt..
Ik weet het. Snelheid en accuratesse zijn nu geboden. Ze heeft me gezien…
Ik krijg ongeveer 3 a 4 seconden om aan te leggen en de camera zijn zacht ratelend werk te laten doen..dán springt ze weg!
Maar die tellen zijn precies genoeg om haar in al ‘r waakzame gratie in heerlijk strijklicht te portretteren.
'Krijnsels' 
Hallo Krijn,
De laatste tijd zie ik de reeën bij ekenstein niet meer. Weet jij of ze er nog zijn?
Groeten Anita
heel mooi