Drijfzorgen..
Vanmorgen verloopt mijn ochtendwandeling in een dichte nevel waarin een waterig zonnetje vruchteloze pogingen doet om deze op te lossen. Alle geluiden zijn gedempt. Alleen de misthoorn van de trein Groningen-Delfzijl scheurt de relatieve stilte tijdelijk aan barrels, maar na een paar tellen keert de serene sfeer weer terug en zijn het nog de ijle roepjes van een vlucht Kolganzen boven mijn hoofd die kort mijn aandacht trekken.
In de beslotenheid van deze kleine wereld waarin alle contouren zijn vervaagd en licht, lucht en water geluidloos ineenvloeien, hinken mijn gedachten afwisselend op het spoor tussen een soort vredige contemplatie in het hier en nu en een vaag soort onrust over dan en daar …
Net wandel ik nog onder indruk van de landelijke schoonheid, de kalmte, de sereniteit in relatieve geborgenheid en vrede. Maar opeens is het weg, dat alles-is-wel gevoel.
Was het dat droefgeestige geluid van de Arriva-misthoorn? De donkere gedaante van het uit de nevels opdoemende gevaar? Opeens zijn er gedachten aan wat allemaal zomaar mis gaat of kan gaan, zorgen over geliefden. De kwetsbaarheid van het bestaan..
Zucht…
Mijn blik glijdt over het vrijwel rimpelloze water en er dwarrelen flarden van een ooit zelfgeschreven gedicht naar boven..
'Krijnsels' 
Mooi gedicht Krijn….. zo herkenbaar je zorgen ook….. als een kind….ja worden als een kind lijkt toch wel de beste oplossing. Misschien zijn we dan ook op ons best.
Weer prachtig verwoord. Wat een mooi gedicht.