'Krijnsels'

Het is zover, Janneke en ik gaan tegelijkertijd met (pré-) pensioen en deze week verliepen onze laatste werkdagen omzoomd door bloemrijke afscheidswensen en –feestjes in zowel zakelijk als familieverband. Een nieuwe periode in ons beider bestaan van minder moeten en meer mogen waar we best al wel een tijd naar uit hebben gezien.

Vanochtend vroeg was er voor mij dan dat bijna magisch soort bewustwordingsmoment van het definitief afsluiten van de zakelijke internetverbinding en het dichtklappen van de werk-laptop. De stekker er uit en wachten op een soort Rijksbode die al mijn kantoorspullen bij wijze van service bij me op komt halen..

Janneke werkt vandaag voor het laatst en omdat  Luka’s moeder al weet heeft van Opa’s zeeën van tijd op deze dag, mag ik op mijn vierjarige kleinzoon passen en daar kan ik nu dus eens even mooi de boter uit braden want ik heb deze ochtend het voorrecht om zomaar een paar uur ongestoord met hem door te brengen in de kleine wereld van zijn doen en laten.

We gaan op zijn voorstel dan ook eerst een flinke tijd op de knieën voor die jofele houten treinbaan met gekleurde wagonnetjes die op zijn aanwijzingen in volle vaart van onafgebouwde taluds of hellingen storten of door rangeerfouten hopeloos ontsporen door verkeerd door mij aangebrachte wissels.

Na het ‘Opa zullen we nu koffiedrinken?’ zitten we vervolgens uiteraard samen uitgebreid te schaften met leut, diksap en een bakje rozijnensnoepmix  waaruit hij mij ruimhartig, maar zorgvuldig trakteert op enkele krenten die door hem als minder smakelijk worden beoordeeld.

Dan kloppen we de kruimels van de broeken en gaan even een lekker stukje wandelen, want ook daar heeft Opa nu eens tijd voor. Het wordt weer een loopje richting de boerderij van Boer Jur, die sinds de dag waarop hij vorige zomer als een assistent-mini-loonwerkertje in de cabine van die razende Combine heeft mogen zitten door hem hevig wordt geadoreerd.

We gaan dan ook eens even zien hoe het er met de tarwe voorstaat en vinden allebei dat het er niet slecht uit ziet. Maar wanneer ik zomaar een korenaar fijn knijp en de graankorrels door mijn vingers laat glijden vraagt hij zich bezorgd en hardop af of ik dat wel doen mag van mijn moeder. Want moeders blijven uiteraard dé alles bepalende autoriteit in zijn nog vaag omlijnd denken over goed en fout, zelfs als de kwestie zich afspeelt op het onbetwiste terrein van die machtige boer Jur.

Enfin, nadat we ons in de ingewanden van de boerderij nog een poosje hebben staan vergapen aan zwaar rollend landbouwmaterieel, waaronder een kolossale trekker die ‘wel een miljoen’ hoog is, lopen we nog een stukje richting ons door ‘aardbevings’ zo ontwrichtte dorp waar grote hap-knappers bezig zijn om aan één straatzijde woningen te slopen, terwijl er aan de overkant weer compleet nieuwe uit de steigers rijzen. We ziener allebei niet veel logica in .maar ’t is wel lekker kijken naar al die hardwerkende, stoere mannen die hem ook nu weer doen verzuchten dat hij zeker weet dat hij ook ‘boufekker’ gaat worden, want hij heeft al een gele helm en bouwschoenen en daarmee heeft ie in deze tijd van personeelsschaarste toch al een flinke streep vóór in het toekomstig sollicitatiegesprek.

Opa wil nu wel naar huis en dat doen we dan, maar niet nadat hij mij heeft meegetrokken naar een van de vele afvalcontainers vol bouwpuin, want wie weet liggen er deze keer weer van die fijne stukjes PVC- buis of  -bochtjes waarvan hij thuis eindeloos bouw- en waterwegkundige constructies pleegt te fabriceren. Nadat ik de vraag al ontkennend heb beantwoord  moet ik hem toch ook nog even optillen om ‘m met eigen ogen de inspectie te laten uitvoeren. Opa zegt wel vaker wat. Ze liggen er deze keer echt niet. Dat ziet hij tot z’n spijt nu ook in maar ik moet hemel en aarde bewegen om hem er van te overtuigen dat die grote joekels van draineerbuizen die verderop liggen echt niet door mij achterover kunnen worden gedrukt om er thuis een beetje mee in de kamer te gaan liggen spelen.   

Heerlijk zo’n dagje met dat manneke! Geen moment staat zijn mond stil. Een vocabulaire van heb-ik-jou-daar en een tomeloze energie.

Aan het eind van de dag komen we samen nog even languit op de bank te zitten om gezamenlijk de etappe van Tour de France van deskundig commentaar te voorzien, waarbij hij bij het aanschouwen van die allerlaatste, zwalkende renner die zich niet meer in de staart van het peloton staande kan houden zijn simpele, glasheldere conclusie trekt:  “ik weet wel waarom die meneer zo moe is, hij heeft vannacht niet goed geslapen”.

Dát zal ‘t zijn !