'Krijnsels'

Vorige week donderdag zag ik mijn kans schoon om een werkgerelateerde bijeenkomst in de buurt van Arnhem later op de dag te combineren met een zij-uitstapje richting ons Nationaal Park de Hoge Veluwe. Ik heb bij het bezoeken van dit gebied wel altijd een wat dubbel gevoel omdat het enerzijds een nogal prijzige entree heft en veel attracties aan natuurbeleving nogal kunstmatig lijken opgezet, maar aan de andere kant biedt het wel de mogelijkheid om met een redelijke mate van waarschijnlijkheid roodwild in een natuurlijke setting te kunnen fotograferen.

In het park zijn op enkele plekken speciale wildkijkschermen neergezet en ik heb daar bij mijn spaarzame bezoeken vaak verwachtingsvol doorheen gespied , maar doorgaans was er dan niets anders te zien dan ruisend struikgewas in een leeg dennengebied, waarin je dan met een lotgenoot-met-kijker een uur lang zinloos zat rond te turen.

Maar nu had ik geluk!     

Hoewel ik eigenlijk had gehoopt om hertenmoeders met spelende kalfjes te kunnen vastleggen ben ik daarvoor kennelijk nog te vroeg in de tijd maar hinden ontdek ik wel, echter zonder dartel nageslacht.

Aanvankelijk lopen ze nog wat teveel in de verte maar uiteindelijk doemen er op vrij korte afstand een paar van die prachtige, schuwe en sierlijke wezens op die zich prima laten fotograferen.

Het zijn – voor zover ik kan beoordelen –  2 of 3 jarige hinden en één kennelijk jonger dier dat voor mijn ogen een mislukte drinkpoging bij zijn moeder onderneemt die dat gedonder kennelijk niet meer aan d’r lijf wil hebben..

De mannen en vrouwen van de edelherten leven in deze tijd van het jaar veelal gescheiden van elkaar in groepen, dus dat ik hier geen geweidragers aantref verbaast me niet. Toch had ik ook hén graag fotografisch op de korrel willen nemen en ik besluit om op de witte Veluwe-leenfiets te stappen en mijn geluk elders te beproeven.

Heerlijk rondfietsen en – kijken is het daar..

En zowaar..na een uur ontdek in de verre verte rode, bewegende schimmen in een stuk open land aan een bosrand, waarin ik meteen mannelijke herten herken!

En dan wordt het direct ook een beetje spannend, want vanaf het fietspad zijn ze vanwege de afstand onmogelijk vast te leggen en ik heb aan de veelvuldig aanwezige bordjes heus wel gezien dat we ons van de boswachter geenszins buiten de afgesproken paadjes mogen begeven. Maar dan ontstaat de zo vaak de kop opstekende innerlijke discussie tussen mijn verantwoordelijkheids-bewuste ik en mijn meer hebberige persoonlijkheid en de lezer die me kent raadt het al..

Dus stap ik even later héél behoedzaam van boom naar boom steeds dichterbij, zorgvuldig het breken van takken vermijdend tót ik op een afstand ben gekomen waarbij ik deze majestueuze dieren zónder dat ze mij in de gaten hebben goed kan portretteren.

Het zijn zeven hertenmannen die hun imposante hoofden hebben gekroond met geweien van divers formaat, maar allemaal voorzien van zo’n – voor deze tijd van het jaar kenmerkende -prachtig fluwelen bastgewei. Wanneer dat gewei ( dat elk jaar wordt vernieuwd) is volgroeid, dan ontdoen de dieren zich van de afgestorven huid (dode bast) door het tegen bomen schoon te vegen.

Ik neem een paar minuten de tijd om van  dit ‘mannen-onder elkaar’- gezelschap te genieten en enkele plaatjes te schieten om daarna even voorzichtig als ik kwam weer terug te keren waarbij de herten zich onbespied hebben gewaand, ik gelukkig  géén boze boswachtersbas heb gehoord en toch maar mooi de wensfoto’s in de pocket heb.