'Krijnsels'

Deze van mij genomen opname op de kleuterschool, verhult een scala aan feitelijkheden  waarbij de fotograaf door middel van een zorgvuldige enscenering zijn best heeft gedaan om de indruk te wekken van een zeer georganiseerd en met een bijzonder technisch inzicht behept kereltje. De pose die ik lijk te hebben aangenomen suggereert dat ik aangenaam verrast opkijk vanuit een diep geconcentreerd bezig zijn met mijn dierbaarste speel-attributen en me daarbij omringd weet door de vanzelfsprekende aanwezigheid van vertrouwde kleuterklas-spulletjes. Schijn bedriegt!

In eerste instantie staat daar links naast mij een potsierlijk bakje met een compositie van kwalijk verlepte viooltjes, dat ik waarschijnlijk direct na de opname zal hebben omgestoten gezien mijn toen al ontloken vaardigheid om glas – en vaatwerk te verbrijzelen. Ter rechterzijde word ik geflankeerd door twee, ernstig kijkende, uitneembare houten figuren die bestonden uit diverse schijfjes die –  wanneer je ze op een bepaalde volgorde op een standertje plaatste – daadwerkelijk de vorm aannamen zoals ze hier zijn afgebeeld.

Ik heb het zover nooit mogen brengen .

Zeker, ik kreeg wel de ringen op een bepaalde manier op het stokje maar mijn maaksels leken in niets op de slanke bobby of de getailleerde muisachtige pop die u hier opdringerig naast me ziet staan. Wel wist ik altijd als ‘finishing touch’ het hoofdje op de goede plaats te krijgen zodat mijn scheppingen weliswaar een enigszins wanstaltige, naar toch wel menselijke vorm hadden aangenomen.

Ik vond er niets aan.

 En dan die Meccano-achtige, houten constructie waaraan ik hier als een aanstormende werktuigbouwer de laatste hand lijk te leggen. Als er ook maar iets was in het aanwezige arsenaal aan speelgoed  dat ik nooit en te nimmer zou uitkiezen, dan was het zoiets!  Het enige wat ik aantrekkelijk vond aan deze houten vorm van kindervermaak was de smaak. Men zag mij er dan doorgaans ook uitsluitend en vooral peinzend op sabbelen waarbij  vooral de rubberen bandjes mijn sterke voorkeur genoten, hetgeen ongetwijfeld niet de bedoeling van de ontwerper zal zijn geweest.

Maar er uit eigen initiatief mee spelen ? Dat nooit!

Ook die enorme Pluto-plaat in de achtergrond droeg niet bij aan een sfeer van intimiteit, omdat deze speciaal voor deze gelegenheid door de fotograaf uit zijn auto was gehaald, daarmee suggererend dat wij hier toch maar mooi dagelijks door deze kindervriend werden toegekwispeld.

Nee, iemand met een volslagen gebrek aan inlevingsvermogen in de denkwereld van een kleuter, moet mij met zachte volwassenen-drang in die hoek achter dat tafeltje hebben gemanipuleerd.

Bij nader inzien meen ik, naast die ogenschijnlijk welwillende glimlach dan ook vooral onthutsing in mijn kinderogen waar te nemen.