'Krijnsels'

En dan is zomaar opeens écht winter! En meteen was het ook ‘bar en boos’ gisteren.

Nou ja..vergeleken met de huizenhoge duinvorming tijdens de legendarische sneeuwjacht in februari ’79 was dit hier maar kinderspel natuurlijk. Maar toch!

Het ging gisteren even goed tekeer tijdens die ouderwets bulderende noord-ooster en ’t was een indrukwekkend gezicht om vanuit de huiskamer de sneeuwslierten als wapperende tien meter lange witte gordijnen over het bouwland te zien stuiven.

• 

’s Avonds gaat het harder sneeuwen en omdat ik hier een lantaarnpaal ontbeer om in het schijnsel van het vlokgedwarrel te kunnen genieten, hang ik buiten even een bouwlamp op. Ik voel me dan  altijd nog een beetje als een klein jongetje in die dingen en vind het prachtig om dan dáár weer een gekke foto van te maken, want door de lange sluitertijden ontstaat er in het felle schijnsel een waar spektakel van bijzondere lichteffecten.

• 

Sneeuw genoeg dus, maar juist door die enorme, alsmaar aanhoudende stormwind werd er hier geen lekker dik wit tapijt op de velden gedrapeerd, maar stoven met name de sloten helemaal vol en vertoonden de meest grillige en scherpe vormen die je maar kunt voorstellen.

Het doet mij het meest denken aan gigantische bakken vol romig schepijs, maar doordat de harde wind het verkleurt met stof, zand en fijne aarde dat van de akkers is komen aanwaaien gaat de smakelijke aanblik er wel wat van af.  Nou ja…mokka-ijs is ook lekker.

• 

Aan de andere kant betekent dat wel dat hierdoor ook de aangekondigde schaatspret wel eens kon worden bedorven.  En dat niet alleen door zand op het ijs, maar vooral ook doordat het water op de meertjes en kanalen tegelijk met de sneeuwval is bevroren zodat je een brosse, troebel-gele en geribbelde ijsvloer krijgt waarop het zwaar, zo niet onmogelijk schaatsen is.    

Het wordt bij ons in Groningen heel ‘to the point’, maar minder welluidend als ‘kwalster ‘(rochel-)ijs aangeduid.

Thuis vormen de sneeuwlaagjes op mijn erf een mooie gelegenheid om door de in die sneeuw gevormde sporen eens te zien wat er met name ’s nachts zo al rond hipt en scharrelt.

Ik wist dat er wel eens steenmarters konden huizen in en rond de opslag ( wie heeft ze niet?) maar nu werd hun aanwezigheid toch fijntjes verraden door de scherp afgetekende klauwtjes en hun in typische martersprong neergezette pootafdrukken.  Ze mogen van mij hun nuttig muizen-vang-werk doen, zolang ze maar niet onder de motorkappen willen gaan wonen. Maar ja, wat doe je er tegen?

• 

Wat ik wél heel leuk vind is het feit dat bij deze weersomstandigheden ik altijd direct bezoek krijg van de Kramsvogels. Normaal gesproken razendschuwe ‘tjakkers’ van veld en beemd, maar zodra er sneeuw en ijs is, komen ze de menselijke nederzettingen opzoeken. Appels zijn hun favoriet!

Geen mérel krijgt de gelegenheid om er ook even van te snoepen, want ze worden subiet weggejaagd en blijven minutenlang alleen-heerserig schrokken op de voerplaats .

Ik maak er dankbaar gebruik van..

• 

En als ie dan eindelijk tóch de plaats poetst, duikt er een prachtige zanglijster op die vind dat ie lang genoeg heeft moeten wachten.

• 

‘Pik in, ’t is Winter!’