'Krijnsels'

Dágsneeuw !

Zo werd het – terecht- aangekondigd door de weermannen en – vrouwen; enkele centimeters sneeuw voor één dag en dan moest je er nog vlug bij zijn ook want tegen de tijd dat de slee van zolder is gehaald, zou het ook al weer rap zijn weggesmolten.

Groots werd het aangekondigd in de media.

Tja..zo erg is ‘t al gesteld met het klimaat in ons landje aan de zee, waarin het nieuws over de komst van zo’n  tijdelijk pakje heel even dat andere, meer zorgelijke item naar de achtergrond lijkt te verdringen.

En eerlijk is eerlijk; ik keek er toch ook wel naar uit, want het is zeker al wel weer een jaartje of twee geleden dat het er hier in Grunnegerlaand sprookjesachtig wit uitzag.

Gisteravond was het dan zover en bij het schijnsel van een speciaal hiertoe tijdelijk geplaatste buitenlamp zagen we de eerste vlokken vallen.

Het bracht ons er toe om toen het tegen elven opdroogde, nog even een blokje om te doen en een frisse winterneus  te halen in het nog sfeervol verlichte centrum van ons dorp.

• 

Gelukkig bleek bij het openschuiven der  gordijnen dat het nog een half graadje onder nul was en er zelfs wat sneeuw was bij gevallen.

• 

Met de absolute wetenschap dat het héél binnenkort ook weer zou wegsmelten, krijg ik dan iets koortsachtigs over me en móet dan even naar buiten, de witte wereld in.

• 

• 

• 

Enfin..je knipt dan met verkleumde vingers hier en daar een plaatje en knoerpt wat door de al aanklonterende sneeuw  en hoewel ik anders op zo’n moment me prima even op een snijdend koude Russische taiga-steppe kan wanen of fantaseer over een barre voettocht door een sterk verwinterd Alaska,  lukt me dat vandaag wat minder goed.

Is het de mineur van de aanstormende dooi? Het besef van de tijdelijkheid van alle dingen?

Ik weet het niet.

Eenmaal bij de kachel, schiet ik – vlak voor de online-kerkdienst begint – , door het drielaags-thermopane van het kamerraam dan toch nog een  plaatje van een  koolmees die precies op die fijn bepoeierde wilgentak wil zitten en daar word ik dan toch ook wel weer een beetje warm van..

• 

’s Middags maken we nog een paar flinke wandelkilometers in een landschap dat alweer groenachtig wit of witachtig groen is geworden. De blinkend witte, rulle wade lost grotendeels langzaam op in een slijmerige grijsgrauwe drab, maar op het bouwland tegenover   boerderij ‘de Wierde’ ligt nog wel een aardige wit laken, maar ook  die zal weldra worden opgevouwen.

• 

En nu maar hopen dat Koning Winter ons in deze periode nog weer eens op de schaats brengt.

Voorlopig is ’t doan’….  

Dág sneeuw!