'Krijnsels'

Het jaar 2020…eentje om maar gauw weer te vergeten, hoorde ik iemand zeggen.

Tja, als dát zou kunnen, gewoon vergéten. Uit je hoofd wissen die 365 dagen vol pandemie-gerelateerde ‘downs’ en in dat opzicht weinig ‘ups’. Wég met de herinneringen aan de pijnlijke momenten van persoonlijke zorg, diep verdriet, leegte, gemis van geliefden.

Even je hoofd leeg maken, drie maal schudden..de blik op oneindig en vérder maar weer over de drempel van het nieuwe jaar. Als dát zou kunnen.

Maar dat gáát niet en moet ook niet.

Memoreren, gedenken, stilstaan, herbeleven….ze zijn allemaal nodig in het verwerkingsproces van een mens om verder te kunnen in het leven. Soms kan het gemoed er weer even van volschieten, welt er een traan op, schrijnt het zo.  Proef je het bitterzoete mengsel van de smaak van gemis en dankbaarheid tegelijk. Herinnering aan het wanhopig naar houvast zoeken op de  ‘rollercoaster’ tussen hoop en vrees’, tussen gelovend bidden en vertwijfeld vertrouwen.

Maar het leven is dit jaar óók dankbaar terugzien. Vieren zelfs!  Omdat er hoop is!

Omdat er zoveel is dat blijft. Dat groeit. Dat mooier, béter wordt dan dat het ooit was..

Omdat het leven voor ons allemaal een belangrijk doel kent namelijk ‘lief hebben en geliefd worden.’

Omdat het geluk óók te vinden is in de kleinste dingen in ons bestaan.

Gistermiddag tuimelden dit soort emotie-gedachten door mij heen toen ik samen met mijn allerjongste kleinzoon de hand legde aan een belangrijk grond- en waterbouwkundig project dat met behulp van graafattributen en zeefmolens vorm kreeg midden in een enorme regenwaterplas op de laan naast het fietspad vlak bij ons huis.

• 

Kijkend naar een kind…

Dat volledig op gaat in het ‘zinloos’ dragen van water naar zee.

Doorweekt, bespét..en met snottebelletjes die als lamspoten traag uit zijn neusje zijn komen sluipen..

Met vuurrode konen en ijskoude knuistjes, die  – alsmaar scheppend –  van geen ophouden willen weten, waadt hij onbevangen door het grijze water op zijn soppende laarsjes.

Geen tél denkend aan het risico op struikelen,  een vloedgolf, pijn, schrik en daarop volgende tranen. 

Niet bewust van uur en tijd. Van dag of jaar. Van zorg of moeite…

Alleen het vertrouwde besef van mijn aanwezigheid.  

Dat er Iemand bij ‘m is, die ‘m straks wel weer zal troosten en mee terug zal nemen..

Drágen het liefst..

Over de drempel van een veilig huis..

naar een droge broek, een warme oliebol, een bekertje sap…

Laat mij niet mijn lot beslissen: zo ik mocht, ik durfde niet.

Want hoe zou ik mij vergissen, als U mij de keuze liet!

Wil mij als een kind behandelen, dat alleen de weg niet vindt

Neem mijn hand maar in Uw handen en geleid mij als een kind.

•