'Krijnsels'

Het heeft nogal lang geduurd voordat ik het heb moeten toegeven..

Ik ben de laatste jaren wat dovig geworden.  Mijn beide flappers, hoewel groot van omvang, geven het omgevingsgeluid niet meer zo goed door als ik graag zou willen. Tot grote hilariteit van mijn gezinsleden kwam ik daar ooit achter op een verjaarspartijtje, waarbij opa zich hardop afvroeg waarom de zojuist  als presentje gegeven brandweerauto –  waarmee mijn kleinzoon op dat moment ingespannen bezig was om een denkbeeldige brand te blussen –  door de fabrikant  nou niet van zo’n  fijne ‘tuut-a-tuut-a’ was voorzien.  Tjonge, je had dat homerisch gelach moeten horen nadat  ik er fijntjes op werd geattendeerd dat die sirene er wel degelijk op zat en voor alle  andere aanwezigen kennelijk ook hoorbaar werkend.

In de afgelopen week werd ik weer eens met mijn neus op de feiten van deze beperking gewezen.

Ik heb namelijk een voornemen dat ik al een tijdje had, eindelijk ten uitvoer gebracht door in mijn vijver een zogenaamde ‘kabbelstronk’ aan te brengen.  Ik wilde altijd al graag wat beweging in het water en daarnaast ook een wat betere badderplek voor de tuinvogels. Er werd dus door mij een vijverpompje met ‘bird-bath’ geïnstalleerd.

Nou houd ik persoonlijk niet zo van dat monotoon vijverpomp-geplons en bovendien moest het geheel naar mijn idee de indruk geven van zo’n verrassend intiem kabbel-plekje dat je soms zomaar aan de waterkant aantreft.  Ik heb daarvoor een oude verweerde tak uitgehold, mos en plantjes er omheen gedrapeerd , het pompje er op aangesloten en met een schaal en stenen daarnaast een vogelbadje gemaakt, zoals ik me dat ongeveer had voorgesteld.

Enfin, na diverse misluksels, haper-dingen en herprobeersels (de lezer kent mij), was het dan eindelijk zover. Qua uitstraling, functionaliteit en geluidsproductie was alles naar mijn wens en ik nam na de installatie vergenoegd plaats op het op enkele meters van de vijver verwijderde vlonder-terras teneinde me in mijn verbeelding  te kunnen laven aan de liefelijke klanken van een idyllisch murmelend bosbeekje

“ Is dat  ding oet?” ‘Ik heur niks..” Joa, hai dut ’t wel, ‘t woater lopt ja ! ”  Nee hè..!! 

Dat zei ik allemaal luidkeels en vertwijfeld tegen mijzelf, want ik zie het water stromen maar hoor er geen barst van, waarna  ik  door mijn geliefde er vriendelijk smalend op werd gewezen dat het klatergeluidje er toch écht heel mooi doorkomt op het terras.

Nou ja, als het héél , héél stil is en ik mijn oren spits, lijkt het alsof ik  misschien toch ook wel iets in die richting meen te horen, maar om écht van het fijne gemurmel te kunnen genieten ben ik genoodzaakt om zo’n beetje óp de  vijverrand plaats te nemen.

Ach..wat zou het!

Ik ben er zeer tevreden mee en mét mij ook enkele tuin- en vijverbewoners die zich tijdens de afgelopen warme dagen al heel snel kwamen melden aan dat heerlijk frisse kabbelstroompje.

Met plezier laat ik – middels een twee- minuten-video –  ook jullie even meegenieten van de aanblik daarvan en gelukkig hebben we allemaal ergens zo’n schuifje bij het beeldscherm zodat ook het geluid naar eigen behoeven is in te regelen.   

Gelieve daarvoor niet bij mij aan te kloppen!