‘ Opa..Gaavazine!’ …….
De logeerpartij van jongste kleinzoon Luka, vormt voor mij vandaag de aanleiding om mijn doorgaans wat meditatief ingestelde zaterdagochtendwandeling om te vormen tot een minder in mijzelf gekeerd gebeuren, waarbij het deze keer aankomt op een flinke kuiertocht met hem in een soepele buggy waarbij het eindeloos met elkaar herhalen van woorden en het maken van gekke geluidjes de plezierige hoofdingrediënten vormen.
Wij zijn allebei goed ingepakt want hoewel de lente kalender-technisch is begonnen, blijkt het – vooral in de wind op – nog flink fris te zijn, maar ondanks zijn koude, knalrode vuistjes en een door diezelfde wind veroorzaakt wangtraantje vind ie het allemaal even geweldig wat opa ‘m weer eens van dat platte land laat zien . Daar doet hij dan zelf weer onafgebroken verslag van middels zijn weliswaar beperkte, maar alsmaar aangroeiende woordenschat.
Zeer in trek is bij hem de graafmachine, van wie het grommend grijpwerk momenteel dagelijks te zien is bij ons achter het huis, maar omdat de grondwerkers vandaag een welverdiende rust genieten, kan dit pretje geen doorgang vinden hetgeen met een wat treurig klinkend ‘nié gaavaziene’ moet worden vastgesteld.
Gelukkig komen we daarna van alles tegen wat ook reuze interessant is en opa zou opa niet zijn als ie deze jongen niet iets van de ‘Kennis der Natuur probeert bij te brengen en ik moet zeggen; het zóu er wel eens in kunnen zitten..
De eendenwoerd die kwakend in een sloot ligt mooi te wezen, wordt met een scherp ‘éét’ namelijk meteen feilloos gedetermineerd en een groepje langs zoevende scholeksters weet ie toch maar even moeiteloos als ‘vóge’ aan te duiden. Dat we daarna heel lang samen “pietepietepiet” roepen duidt er op dat we allebei ook heel goed weten wat voor een geluid ze produceren en kom daar nog maar eens om tegenwoordig.
Maar zijn opperste voldoening wordt bereikt wanneer we achter Westeremden de contouren van een enorme en heuse ‘gaavaziene’ waarnemen, weliswaar in rustende staat, maar toch! We staan ‘m zeker vijf minuten lang te bewonderen en ‘m alsmaar weer als zodanig te benoemen zodat over diens functie geen twijfel meer kan bestaan.
Op de terug weg, die met de wind in de rug en de zon in onze snuiten een stuk prettiger verloopt, constateren we ook nog eens de tot vrolijke verbazing stemmende aanwezigheid van enkele fietsers en paardrijders. Maar de ware apotheose vormt toch wel die meneer aan de overkant van het water, wiens hondje gewillig een alsmaar opnieuw weggegooid balletje apporteert.
Als we de man daarna van dichtbij ontmoeten, groet ik hem beleefd en bedank hem namens ons beiden kennelijk iets te uitbundig , want mijn ‘ dank u hartelijk voor de wáf-wáf-met-bál-voorstelling ’ wordt met een afgewend hoofd en een schichtig ‘goedemorgen’ beantwoord.
Ach, misschien verstond ie mij verkeerd en dacht hij dat ik hem iets wilden aftroggelen of aansmeren, je weet ook maar nooit wat en wie je allemaal op zo’n laan tegenkomt.
Wij laten ons daar echter in het geheel niet door van de wijs brengen en vervolgen vrolijk onze weg huiswaarts waarbij we in een eindeloos lijkende babbel-tweespraak terechtkomen van het alsmaar opnieuw de revue laten passeren van alle aangetroffen ‘gaavazienes, éé-tjes, vóges en wáf-wáfs’.
Maar dichtbij ons eindpunt aangekomen merk ik dat ik- aanvankelijk nauwelijks maar op den duur helemaal- geen respons meer krijg en is dat niet begrijpelijk?
Al die opgedane indrukken, dat verwarmende zonnetje en de cadans van de buggy-wielen doen het kinderhoofd langzaam maar zeker zijgen en uiteindelijk op zijn schoudertjes rusten..
Pas thuis, schrikt hij – als ik ‘m voorzichtig naar binnen wil dragen – wakker en is het eerste wat hij roept:
“Opa ..Gaavaziene! ”
'Krijnsels' 
Zo geweldig beschreven, de graafmachine graaft, maar jij legt zaad in zijn kinderhartje.
Je bent een top-opa.
Welk kind wil niet zo’n opa hebben.
Wat weer mooi verteld Krijn
Fantastisch opa-kleinzoon verhaal, Krijn en heel herkenbaar! Genieten!
Dat is genieten met onze kleinzoon. Jullie gaan een mooie tijd tegemoet. Stiekem wel wat jaloers.
Groeten van de oma van Luka vanuit ’t Harde.
Wat een lief verhaal Krijn. Ik hoor en zie jullie lopen. Wat fijn dat jullie zoveel met elkaar kunnen delen. Geniet nog maar lang van elkaar en van de natuur, al dan niet met een “gaavaziene”.