'Krijnsels'

Door het toch wel missen van echte wintersfeer had ik al een tijdlang nagedacht en gekeken of er nog een uitstapje naar Winterberg of de Eiffel voor ons in zou zitten in de voorjaarsvakantie, maar ook dáár was het ‘huilen met de pet’ op als het om een fatsoenlijke sneeuwlaag gaat. Alléén naar Lapland, zag ik dit keer niet zo zitten dus tolden diverse koude alternatieven door mijn hoofd.
Als we nou eens.. hoe zou het zijn als…
En toen waren daar opeens mijn lieve zwager en schoonzus Jan en Arenda, die dat gewaar werden en ons uitnodigden om een paar dagen met hun gezinnetje door te brengen in een door hen reeds lang geleden geboekt huisje, in een Oostenrijkse ski-gebied. Zij doen dit al jaren en staan overdag voornamelijk op de lange latten en wij zouden ons daar vast ook wel kunnen vermaken..
Nou zijn wij niet van het skieën of snowboarden, maar zeker wél van het wandelen en frisse winterlucht opsnuiven dus daar hoefden we niet héél lang over na te denken.

Afgelopen maandag is het zover en komen we rond het middaguur aan in het zonovergoten wintersport-dorpje Filzmoos dat op een dikke 1000 meter boven de zeespiegel ons tegemoet ligt te blinken. Je kunt wel zien dat het er flink wilde sneeuwen, getuige de dikke lagen dooiende sneeuw die als enorme witte springbox-matrassen behoedzaam over de daken lijken te zijn geschoven.
De temperatuur doet eerder denken aan heerlijk lente-weer dan aan fris tintelende winterkou, maar het is wel prachtig binnenkomen in zo’n bijzondere omgeving, waar links en rechts talloze skieërs en langlaufers ons in fel gekleurde uitdossing links en rechts voorbij zoeven alsof zoiets niks voorstelt. Wij scharrelen daar eerst wat onwennig tussendoor en voor mijn gevoel vooral in de weg, maar ik kijk mijn ogen uit!

 

 

 

We logeren in een chaletachtig onderkomen even buiten het dorp Eben in Pongau en het is werkelijk een prachtig uitzicht dat ons daarvan uit wordt geboden..

 

 

De volgende dag is het vrij zonnig en dat doet ons besluiten om een kijkje te nemen op de vlakbij gelegen Dachstein-gletsjer.

 

 

Het is de hoogste en indrukwekkendste berg van Steiermark. Alleen al de tocht omhoog met de ‘Dachstein Gletscherbahn’ is een unieke belevenis. Na zes minuten staan we op maar liefst 2700 meter hoogte midden in een uniek natuurparadijs, ver van het leven van alledag, omgeven door de ruige rotsen van het Dachsteinmassief en met uitzicht over de bergtoppen van Oostenrijk. Het vriest er bijna 9 graden en er staat een harde winde wind, maar ménsen wat is dat genieten!

 

 

 

 

Een woest, ongerept landschap van sneeuw en ijs ontrolt zich voor onze ogen en we wandelen met de sjaal voor onze snoeten tegen de bijtende kou een heel eind het landschap in waarbij we ons voor een kort ogenblik ware poolreizigers wanen mét de zalige wetenschap na een dik uur als een soort ‘Scot en Amundsen’ de elementen te hebben getrotseerd, ons terug te kunnen trekken voor een eenvoudig maar voedzaam hapje in de beschutting van een warm bergrestaurant.

 

 

Vanwege diezelfde luwte én ook om het te verkrijgen voedsel, komen juist hier van die prachtige Alpenkauwen (Pyrrhocorax graculus) naar toe, het zijn kraai-achtigen die alleen in de hoge bergen voor komen en in tegenstelling tot hun bekende soortgenoten over een gele snavel en rode pootjes beschikken. Bovendien laten ze in plaats van het bekende nasale gekras, een vrolijk druu-druu-geluidje klinken. Tammer dan hier heb ik ze nog nooit gezien…

 

 

Gelukkig dalen óók de temperaturen in de lager gelegen gebieden en wanneer we op woensdag met de gondellift vanuit Filzmoos de 1080 meter hoge Papageno-berg op gaan is het daar ook al flink koud geworden.
Vanuit hier hebben we een fenomenaal uitzicht op deze winterplaats dat mij – op deze afstand bekeken – doet denken aan zo’n plastic modelspoorlijn-dorpje dat we rondom Kerst als decoratieve kitsch bij de tuincentra aantreffen, maar ‘this is real man’ !

 

 

Ook hier wandelen we uren door het schitterende landschap via speciaal aangewezen ‘winterwanderwege en langlauf-loipes’ die zeer goed zijn bewegwijzerd en waar het praktisch onmogelijk is om zomaar kilometers fout te lopen.

Maar Krijn en Janneke zijn natuurlijk niet zomaar..en blijken weer eens in staat om – met kaart en al – op een in het ongerede geraakte spoor terecht te komen en toch de weg kwijt te raken ( ’wat gek, dat hier geen voetstappen te zien zijn’).
Enfin – ten halve gedwaald – komen we gelukkig ruim op tijd terug voor de laatste gondel-afvaart en tot mijn grote vreugde is het begonnen te snééuwen. Eerst een paar voorzichtige vlokjes om er in te komen,

 

 

maar daarna geeft het sneeuwfront ‘m van jetje..

 

 

 

En dat gaat hier dan ook wel even flink wat uurtjes door en wanneer we de volgende dag de gordijnen open trekken is het meteen ook sprookjesachtig mooi geworden, door zo’n twaalf centimeter vers gevallen ‘neuschnee’..

 

 

 

We besluiten om de auto maar in ingesneeuwde staat te laten staan en wandelen direct vanuit het huisje opnieuw urenlang door ‘tief eingesneite Nadelwalder’ die in een Hans-en Grietje-sprookje niet zouden misstaan…

 

 

 

 

Bij thuiskomst blijkt er een Goudvinkenpaar heel hoog boven mijn hoofd in een boomtop hun zachte dzhuu-fluitjes te laten horen en fotografisch gezien kan ik nu eenmaal dat zalmrode kleurenpakje van het mannetje niet weerstaan en ik zoom ver, héél ver in met de P1000 om ‘m er een beetje goed op te krijgen, want juist met een beetje sneeuw er bij doen ze ’t altijd goed.

 

 

 

Vrijdag is de laatst dag dat we er nog even op uit gaan, vóór de grote thuisreis begint en we gaan bij Filzmoos nog even de andere kant van de berg op, vanwaar uit we een glorieus uitzicht op de ‘Bischoffmütze’ hebben, wiens naam geen toelichting behoeft.

 

 

Wat fijn dat de lucht weer is opengetrokken en al dat wit en grijs nu prachtig scherp staat afgetekend tegen de blauwe hemel.

 

 

Ook hier delen wij weer het spoor en pad met talloze sierlijk voorbij glijdende ski-artiesten, waarbij wij ons op onze benenwagens een stuk minder elegant verplaatsen.
Nou ja , aan skieën wagen we ons echt niet meer en ik heb sterk de indruk dat wij door al die lange wandelpartijen deze schitterende omgeving beter op waarde hebben kunnen schatten dan wanneer wij ons aan allerlei ’hals und beinbruch’-avonturen over hadden  gegeven.

 

 

We zijn weer veilig thuis en zien dankbaar terug op die mooie gelegenheid die ons op deze manier werd geboden om ook dit stuk prachtige winterse natuur met al onze zintuigen in ons op te mogen nemen !