Soms zit het mee…
Een reuzenverrassing viel mij gisteren – bijna letterlijk – ten deel!
Hoe vaak zit je als vogelfotograaf niet ergens urenlang ineengedoken of ongemakkelijk liggend te kleumen of te smelten wachtend op dingen die niet komen of anders gaan dan je had gehoopt.
Vogels die gewoon weigeren om zich te presenteren, die alsmaar op afstand blijven zitten of opvliegen vlák voor het moment dat je wilt afdrukken. Moedeloos kun je er soms van worden wanneer plotseling de regen met bakken uit de lucht valt of de neiging krijgen om je spullen in de sloot te smijten wanneer de foto weer nét niet scherp genoeg blijkt te zijn..
Enfin…om een kort verhaal lang genoeg te maken;
Gistermiddag soupeerde ik een paar snipperuren op om bij een plas-drasgebied doortrekkende snippen of kemphaantjes vast te kunnen leggen.
Er zijn er genoeg, maar zoals zo vaak lopen ze op te grote afstand om ze écht mooi in beeld te krijgen, zodat ik me moet behelpen met groepsportretjes.
Alleen een paar Wintertaling-vrouwtjes komen héél dichtbij liggen poetsen en daar ben ik best over te spreken, maar echt helemáál toppie is het allemaal nét niet.
Juist op het moment dat ik serieus overweeg om op te breken, ontstaat er grote paniek onder de watervogels die opeens alle kanten uit opviegen. Vanuit mijn ooghoek zie ik een grote schaduw op 25 meter voor mij neerstrijken en ik zie het meteen…. ZEEAREND !!
Terwijl de adrenaline door mijn lijf jaagt, draai ik met trillende vingers de telelens héél behoedzaam in zijn richting, stel scherp en druk een paar keer af.
Da’s nét genoeg, want de “Vliegende Deur” verheft zich alweer op zijn machtige vleugels en zeilt er vandoor..
Tsjonge, wat een gelukstreffer is het om de grootste roofvogel van ons land, waarvan er hier maar 15 broedparen zijn, op zo’n korte afstand in de felle ogen te kunnen kijken.
Dan volgt het hart-kloppende werk van het snel bekijken van het camera-scherm om te weten of de opnames zijn gelukt. Zijn belichting en compositie in orde? Staat de majestueuze vogel er goed scherp op? Ja, Ja, Ja. Allemaal Ja!
Als een klein, blij jongetje fiets ik naar huis..
Het enige moment waarop ik tot nu toe een Zeearend mocht zien, was tijdens een treinreis als een kleine stip in de verte. Een vage, verre schim tegen een grauwe hemel.
En nu…landt ie zomaar op korte afstand voor mijn schuiltentje!!
Soms zit het allemaal mee!
'Krijnsels' 
Wat een geweldige ervaring Krijn… een zeearend ‘dichtbij’ te kunnen fotograferen. Met recht een adrenaline moment.
En natuurlijk een super foto er aan overgehouden!
Groet, Geert
Foto twee en drie vind ik fraai. Het verloop van scherp naar onscherp (de bokeh) op de eerste foto lijkt wat gekunsteld.
Hallo Krijn.
“Een mens krijgt wat hem toekomt” is een gezegde. Nou, in dit geval zou ik zeggen….. Bofkont.
Prachtig en imposant beest. Heb je hem vliegend nog kunnen portretteren?
Gr. Ineke