Klein leed..
Ach..vergeleken met het wereldleed stelt ’t allemaal niks voor natuurlijk maar toch..het is zó sneu!
Vannacht schrokken wij alle twee op vanwege een doffe , zachte klap die we op geen enkele manier konden plaatsen. We waren ook té diep in Morpheus armen om er echt acht op te slaan..
“Er valt iets” mummelden we slaapdronken tegen elkaar en omdat ik dan de allerlaatste ben die er uit zal springen om op speurtocht te gaan, dommelden we daarna ook al snel weer in.
De volgende dag toont Janneke mij de trieste aanblik van de restanten van het op het balkon met een bons te pletter gevallen Huiszwaluwnestje dat kennelijk niet kleefkrachtig genoeg is geweest..
Verdwaasd komen de nu niet meer aanstaande ouders nog af en toe even langs de rampplek vliegen, alsof ze ’t zelf ook niet kunnen geloven..
Gelukkig is er aan de voorzijde onder de overkapping ook een nestkom geplaatst waarin druk wordt gebroed en van de week heeft een ánder zwaluwpaar daar weer met kunst- en vliegwerk nóg een appartement onder aan vast weten te bakken..
Als dat maar goed gaat..
