Op Marken ..
Op zo’n dag als deze, waarop we weer eens worden opgeschrikt door naar nieuws, vraag ik me soms af of het wel gepast is om opnieuw gewag te maken van een vrolijk natuurbelevenisje. Het lijkt zo haaks te staan op de wrede dingen die er in dit leven plaats vinden.
Maar aan de andere kant is het juist ook die natuur waarin het er vaak hard aan toe gaat. Toch dient het dáár altijd een doel. We kunnen het plaatsen in de eindeloze cirkel die we ‘struggle of the fittest’ noemen. Wat ons in het menselijke vlak overkomt en wordt aangedaan is soms zo redeloos en onbegrijpelijk dat iedere poging om het te duiden bij voorbaat vruchteloos is.
Het is juist daarom goed om te blijven zien op de dingen die ons – hoe vergankelijk ook – een bron van schoonheid en levenskracht tonen.
Ik mocht afgelopen maandagavond tot en met deze dinsdagochtend samen met broer Jaap doorbrengen in een tot fotohut omgebouwde schaftkeet in een plas-drasgebied op het schiereiland Marken. Ondanks een anderhalf uur durend oponthoud door een onwillige Afsluitdijk-brug, waren we op tijd aanwezig op de boerderij van de familie Terlouw, waar we door de boerin naar hun weidevogel-eldorado-hut werden gebracht. Om half vier er in en er niet eerder weer uit dan de volgende dag 11.00 uur, om verstoring te beperken. Dat lijkt lang en eindeloos, maar geloof ons, die tijd vliegt voorbij. Al bij het openen van de doorkijk-luiken worden we verrast door het feit dat er recent een kwikstaartnestje is gebouwd in een van de raamopeningen waar we toch echt wel door willen koekeloeren..
Enfin, het grote genieten neemt al snel een aanvang doordat grutto’s, tureluurs, bergeenden. kievitkuikens, meerkoeten, grauwe ganzen en wat al niet meer hun beste pootje voorzetten om in fijn avond-strijklicht een heerlijke show ten tonele te voeren.
Ik laat het nu maar even bij geschreven woorden en laat de beelden eerst maar eens spreken..
Als tegen tienen het licht wegsterft, gaan de buitengeluiden gewoon in volle omvang door en we zweven na de nazit met biertje en knabbels , weg in een onrustige slaap waaruit we tegen haf zes ontwaken in een ochtendsfeer die zijn weerga niet kent.
Jammer dat de meeste vogels hun heil nu elders hebben gezocht, maar ééntje staat ons vanaf een stronkje schril piepend en een beetje verwijtend aan te kijken.
Zij wil haar ei kwijt en op de plek waar dat de bedoeling is overduidelijk bezet.
Om half elf laten we ons weer ophalen en we offreren haar het alsnog het verlaten nestje op die toch wel riskante plek, maar wie weet…
Na afloop pikken we, voordat we weer noordwaarts reizen nog een terrasje in het haventje van dit pittoreske dorp, waarbij we weer eens merken dat je niet altijd uren in een schuilhut hoeft door te brengen om ‘wildlife’ van héél dichtbij te ervaren!
'Krijnsels' 
Dank je wel voor de mooie plaatjes en je mooie troostende woorden.