In de pocket ..
Al eerder maakte ik hier gewag van het voorrecht om vanuit de huiskamer dagelijks de zon onder de kim te kunnen zien zakken, tenminste als de bewolking niet hinderlijk in de weg zit. En dat laatste is toch ook best vaak het geval. Ik ben vorige week al eens op een sukkeldrafje met de camera naar het één kilometer verderop gelegen bruggetje gehobbeld, omdat ie zo allemachtig mooi in een waterspiegeling aan het uitdoven was. Tenminste dat dacht ik, want eenmaal ter plekke moest ik constateren dat een brede wolkenband als spelbreker was opgetreden en er van dat fraaie gedachtenbeeld niets kon worden gerealiseerd. Ik kom na zo’n mislukt avontuurtje altijd een beetje besmuikt binnen.
“Wat deed je?”
“Hmm? ..O niks bijzonders, fotootje maken, was niks..”
Maar zo niet het afgelopen weekend..
Vanuit huis zien we na een grijze dag plotseling de zon nog heel even in alle glorie en bloedrood, laag aan de al verduisterde hemel staan. Vaak is de luchtvochtigheid te hoog waardoor ie te fel schijnt voor het beoogde effect, maar nu zijn de omstandigheden ideaal.
Ik wip subiet op mijn kamersloffen het huis uit, het laantje op en hoef in de slootberm niet lang te zoeken naar een motief dat zich bij uitstek leent voor heel fijn macro-werk in deze omstandigheden.
Als het licht van dat gloedvolle hemellichaam als een rode lampion door zo’n paardenbloemenpluizenbol schijnt ontstaat er van dichtbij een bijna surrealistisch beeld..
Om ’m – ook voor de kijkers – even in het juiste perspectief te zetten, toon ik diezelfde uitgebloeide bloem ook even in de groothoek-stand, waardoor het totale panorama zichtbaar wordt.
Maar ik ben nog niet klaar, want het lijkt me zo leuk om die eeuwenoude torenspits van de Westeremder Andreas-kerk dan óók nog eens op een bijzondere wijze in het zonnetje te zetten. Maar dan moet ik echt opschieten, want zo’n neerzijgende avondballon gaat op het laatst wel héél snel dalen en ik moet er een paar honderd meter voor snelwandelen vóórdat ik het karakteristieke bouwwerk precies in het centrum van die sterk uitvergrote lichtbron kan plaatsen. In dit geval benut ik de sterke tele-werking een superzoomlens op mijn camera en dan krijg ik precies die sfeervolle plaat die ‘k in gedachten had. Als ik een paar seconden later was geweest, was de scene al van zijn meeste dramatiek beroofd.
Hè, hè, die zitten in de pocket..
Fluitend stap ik naar binnen en vóór ze kan vragen “wat deed je” toon ik zelf -vergenoegd al de display met de geslaagde opnamen, en krijg dat complimentje ..
“ Leuk ja..”
'Krijnsels' 