Bosmuisje..
Gisteren bracht ik weer een aantal uurtjes door in een Drents boshutje.
Toen ik in dat enigszins bedompte onderkomen binnen trad, walmde mij meteen al de karakteristieke zoet-weeïge lucht tegemoet die óf de inrichting van een wiet-plantage veronderstelt óf de constante aanwezigheid van muizen kenmerkt. Omdat ik de eigenaar niet verdacht van het uitoefenen van illegale cannabis-kweek, wist ik meteen dat de kleine knaagdieren zich hier met verve wisten te huisvesten. Dat bleek ook wel uit de grote plastic voorraad-emmer waar normaal gesproken vogelzaad in hoort te zitten en die nu – voorzien van een flink gat – alleen nog maar wat losse schilfers en restantjes isolatie-materiaal bevatte.
Verder werd de veronderstelling dat ‘Apodemus sylvaticus’ hier zijn thuis-basis had gevonden, nog eens onderstreept door het feit dat er tijdens de foto-sessie een nerveus exemplaar met enige regelmaat een vliegensvlug sprintje rond mijn benen trok.
Nou moet ik zeggen dat ik op een of andere manier erg gecharmeerd ben van de Bosmuis.
Was dit een ordinaire huismuis geweest, dan had ik ’t tóch anders ervaren..
Bosmuisjes zien er stukken aaibaarder uit, door hun grote ogen en ronde oortjes en wanneer ik – gespitst op vogels- naar buiten tuur, zie ik hoe af een toe zo’n beestje als een soort opwind-autootje éven naar de vijverrand zoeft om daar gedurende één tel een zaadje wat smeuïger te maken, waarna het zich bliksemsnel terug trekt in de beschutting van stronken en gebladerte.
Wat later op de dag, worden ze wat driester en begeven ze zich heel af en toe wat meer in de openbaarheid.
Wanneer er een kortdurend op een moskussentje plaats neemt voor een ‘nibb-it’, kan ik ‘m eens mooi van dichtbij op de plaat zetten.
Pas dan zie ik ook hoe hij – waarschijnlijk door een bijt-incident tussen hongerige broertjes en zusjes – al eens flink is ge-oormerkt..
En de vogelfoto’s die ik maakte.. houden we nog even te goed.
'Krijnsels' 