Even bukken..
November maakt, zéker na een nachtvorstje, al gauw kort metten met de paddenstoelen..
Zo snel als ze opkwamen zo snel zijn ze ook weer verworden tot zwarte, verlepte prutsels die meer doen denken aan champignons na een wokbeurt dan aan de stevige, glanzende kabouterhuisjes die ze ooit waren.
Laatst vond ik toch nog een stel gave Zwavelkopjes dat op een fraaie wijze tegen een boomstronk samenschoolde..
Voor een fotograaf is dat het fijne van paddenstoelen.. ze vliegen niet voor je neus weg en bewegen nooit hinderlijk in de wind.
Ik moet er alleen vaak heel diep voor bukken, of zelfs plat op mijn snufferd op de bemoste bosbodem gaan liggen om er een zo aangenaam mogelijk plaatje van te maken..
Maar dan krijg je wel vaak erg verrassende details te zien, die juist verborgen blijven als we er alleen maar vanuit de hoogte op neerzien.
Iets om even bij stil te staan?
'Krijnsels' 