'Krijnsels'

Gisteren bracht ik weer eens een dag door in een fotohut in de buurt van de de Lemelerberg en dat is altijd een feestje! Met name omdat ik daar als plattelands-Groninger kans maak op vogelsoorten die ik hier niet tegenkom. Aangetrokken door een grote vijver en een handje vol vogelvoer miegelde het in de ochtend van de kleine vliegensvlugge rakkers die ik zo graag portretteer. Naast de ook bij ons veelvuldig voorkomende roodborsten, vinken en meesjes komt er gelukkig ook af en toe een typische bosvogel zoals de Kuifmees langs en ik ben blij met de pose die hij heel kort voor me aanneemt op de top van een kleine vliegden.

Maar tegen twaalf uur wordt het opeen stil en komt er geen zangvogel meer langs. Het is niet alleen een lange lunchpauze of zo , ook om half twee heerst er nog steeds een opmerkelijke stilte. Er is iets aan de hand..

En ergens weet ik wat de mogelijke reden is…er zou best eens een sperwer in de buurt kunnen zijn !

Sperwers worden daar vaak gezien en gefotografeerd, maar het is altijd maar afwachten of je als fotograaf het geluk ten deel valt om ze voor de lens te krijgen en dan is ‘geduldig zijn’ een belangrijke deugd die eigenlijk niet  bij me past, behalve als het om vogelfotografie gaat.  

Traag gaan de uren voorbij zonder dat er ook maar het geringste gebeurt en omdat de voorgaande nacht door een kleinkinderen-logeerpartij extra was ingekort worden de oogleden zwaar en raak ik ietwat  doezelig..

Maar plotseling knalt de adrenaline door mijn aderen, want opeens staat er een prachtige Sperwervrouw voor me, midden in de bosvijver!

En dan is het zaak om met bonzend hart en ingehouden adem, behoedzaam scherpstellend en alsmaar inkaderend, die foto’s te maken die je zo graag wilt zien.

Wan zo’n beest neemt – vóórdat ie in gaat badderen-   tientallen seconden met die alles doordringende blik de omgeving in zich op en is bij het zien of horen van de geringste vorm van onraad weer verdwenen. De uit de opening gestoken lens vormt kennelijk nauwelijks een aandachtspunt maar vooral de lucht wordt nadrukkelijk in de gaten gehouden..

Maar gelukkig ziet ze het wel zitten en stapt verder de vijver in om te toiletteren waarbij ze mooi plaats neemt voor de achtergrond van enkele oplichtende herfstblaadjes die de opnames naar mijn smaak nét dat beetje extra cachet geven.

Dan is ’t uit met de pret en is ze in een ‘zoef’ weer in het bos verdwenen.

Maar, ik heb goede hoop dat het mannetje straks ook nog even langs wil komen en wacht en wacht en wacht…  Het blijft weer een dik uur doodstil aan de rand van dit stukje heideveld, niets beweegt en er hangt een voelbare spanning in de lucht.

Opeens zweeft er een donkere schim over het toneel en ik zie dat dezelfde sperwervrouw is teruggekeerd en iets verderop plaats neemt op een grote tak en met vorsende blik de omgeving in zich opneemt.

Kennelijk was ze nog niet uit getoiletteerd, want ze zeilt linea recta  weer naar de vijver en landt pardoes en wel heel dichtbij dit keer voor me in het water.

Iets verstopt achter een grote mosstronk begint ze opnieuw te spetteren en omdat ik nu ook de filmfunctie op de camera heb ingeschakeld kan ik dit heerlijk tafereel eveneens in bewegend beeld vastleggen.

Na 3 minuten ‘zo in mijn sas met badedas’ heeft ze er genoeg van en zeilt naar een door de zon beschenen boomstronk waar ze de grote gebandeerde vlerken spreidt en haar staartveren uitwaaiert om in al haar schoonheid te kunnen opdrogen. 

Tsjonge…dát biedt echt de kans op een bonus van nóg eens een paar fijne gedragsplaten en wanneer de vogel na een korte tijd uiteindelijk afzwaait keer ook ik weer huiswaarts, maar wél met een schat aan onvergetelijke natuur-herinneringen in de pocket.  Tijdens de terugreis kan ik me dan alvast  verkneukelen in de wetenschap dat ik die indrukken binnenkort ook weer met alle lezers van mijn blog mag delen.

Veel plezier met het lezen, het zien van de foto’s en het bekijken van het (korte) filmpje.

Een tijd geleden had ik al gewag gemaakt van mijn voornemen om me eens op het aquarelleren toe te leggen en ik heb me in de afgelopen weken inderdaad met pogingen in deze richting bezig gehouden. Ook had ik toegezegd om er op terug te komen wanneer ik het idee had dat het er een beetje op begon te lijken en dat laatste is zover, met nadruk op een béétje.

Want het schilderen in aquarel is een lastige techniek die ik maar moeilijk onder de knie blijk te krijgen. Dat heeft vooral te maken met het feit dat alle schilderijtjes die ik in mijn bestaan uit mijn penseel placht te doen vloeien, tot nu toe in acryltechniek uit de verf kwamen en dat ligt me gewoon beter.

Aquarelleren vraagt een volkomen andere aanpak, omdat je hierbij – precies andersom – van licht naar donker moet werken en transparantie in pastelkleuren de basis vormen en de eerlijkheid gebied me te zeggen dat me dat nog niet meevalt.

Maar ik had mijn zinnen er nu eenmaal op gezet en het was de bedoeling om na enkele oefen-opzetjes toch te starten met het maken van landschapsportretten van dat weidse Groninger landschap en bijpassende verre dorpsgezichten waar ik altijd zo van smul.  Ik wilde hierbij een paar werkjes maken waarin ieder schilderij een heel eigen sfeer uitademt en dat in weer een totaal andere entourage.

Helemaal tevreden ben ik niet, maar toch stel ik ze maar in ‘Krijnsels’ ten toon, gewoon omdat ik het leuk vind om mijn ontwikkelingen in deze met jullie te delen.

Allereerst een kijkje in de vroege ochtend over een nog uitwasemend Hoeksmeer waarboven zojuist de zon is op gegaan…

En dan een blik op de molen van Garsthuizen op een gouden namiddag in September…

Waarna een ochtendtoneel van een enigszins uit de hand gelopen vurige wolkenhemel boven de kim van Zeerijp..

Om te eindigen met een beschaduwd voorjaarstafereel van een enigszins bibberig dorpsaanzicht van Godlinze..

Enfin.. van het schilderen op zich, heb ik absoluut wel de smaak weer te pakken maar wat me momenteel bezig houdt is de vraag of ik door zal gaan met aquarel-leren of dat ik toch terug zal grijpen op het vertrouwde acrylverf, waarin ik naar mijn gevoel een stuk trefzekerder werk.

Ik hou je op de hoogte !

Het aan het Storkster fietspad gelegen stenen  bruggetje over het Westeremder Maar is een van mijn favoriete mijmerplaatsen. Je hebt er aan weerszijden een fijn vergezicht over de landerijen en op mijn dagelijkse wandeling neem ik daar altijd even tijd om al dat mooie om me heen in me op te nemen. De eerlijkheid gebied wel te zeggen dat het plekje sinds een grondige renovatie van overheidswege er niet echt idyllischer op is geworden. De aanvankelijk fraaie stenen boogbrug heeft plaats gemaakt voor een fantasieloos betonwerk voorzien van saai-grauwe brugleuningen en de lommerrijke meidoornbomen die het geheel aanvankelijk sierlijk plachten te omzomen moesten natuurlijk ook hoognodig opgeruimd worden.

Zucht..wat is dat toch altijd met die overijverige planologische diensten?

Maar goed, zoals gezegd ..het is en blijft een fijn punt om eens even goed dat prachtige Groninger landschap in je op te nemen en elke dag kleurt daar het licht weer anders. Het is daarom goed om altijd een camera bij de hand te hebben, een gewoonte die ik me al jarenlang eigen heb gemaakt.

Ik wilde dat vandaag eens laten zien.  Je kunt er namelijk op, zeg maar dinsdag een foto nemen van honderd in ’t dozijn, waarbij de wat fletse lucht en de ingehouden kleuren zo’n  opname nauwelijks cachet geven.

Keer de volgende dag op precies dezelfde plek terug en neem  vanuit precies eender perspectief dan een heerlijke foto omdat nu sprake is van een veel intenser kleurengamma omdat de hemel prachtig kleurt boven flonkerend water en een sprankelend  boeket vol vroege herfsttinten.

Maar berg je toestel nooit te gauw op..

Want wanneer je even goed kijkt, wat bukt en dat beparelde webbetje tussen de brugleuning ontdekt, heb je direct daarna weer de mogelijkheid om alles opnieuw te fotograferen maar dan door de mazen van een ragfijn stukje natuurgesponnen vitrage…

Ik zeg het vaker…voor wie het wil zien !

Een van de voordelen van deze dagen tussen nazomer en herfst is het feit dat je voor het maken van foto’s van een zonsopgang niet meer zo gruwelijk vroeg je bed uit hoeft. Rond het op dit punt voor mij zeer redelijke tijdstip van kwart over zeven is de natuur dan kortstondig op haar mooist en ik benut deze windstille ochtend fris en monter om een paar sfeerplaatjes rondom het Hoeksmeer te schieten..

Hoofdmotief vandaag is de achtkante Poldermolen Meervogel, die normaal gesproken van zichzelf al fotogeniek vanuit het drassige landschap op rijst  Maar nu – in de dichte nevel en gouden ochtendgloed –  vorm het vanuit alle perspectieven wel een bijzonder heerlijk onderwerp ..

De ijle lucht is vol natuurgeluiden waarin vooral het nasale geroep van voorbij vliegende ganzenformaties de hoofdtoon voert..

Even verderop zie ik een pastoraal beeld dat mij aanspreekt door het contrast van diepe schaduwen en lichte accenten maar de altijd zo storend aanwezige elektriciteitsmasten in de verre achtergrond doen me dan weer twijfelen of ik ervoor in de zompige berm ga staan…

Hmmm, toch maar doen dan.

Vandaag plaats ik enkele   – in voorbije seizoenen –  geschoten foto’s van dat prachtige Groninger landschap ( in dit geval rondom Loppersum)  waarin we vaak zo onbedachtzaam rondrijden, – lopen of – hollen zónder te genieten van die typisch Hogelandse hemelkoepels, dat adembenemend mooie doorkijkje of de heerlijk verstilde zonsopgangen die ons op een presenteerblad  worden aangeboden.

Ikzelf lust er wel pap van en geniet nu alweer van het septemberlicht, dat nét weer een andere glans kent, meer diffuus, gefilterd, met langere schaduwen boven de leeg geoogste stoppelvelden. De  nu alweer bessenrood gekleurde meidoornstruiken, de enorme wolkenpartijen, bezwangerd met regen waarnaar velen zo uitzagen, maar waar we ook zo snel weer genoeg van hebben.

Die lichtbanen, die wolkenwagens, die goudgekleurde akkers. De tegen de eindeloze horizon  afstekende silhouetten van kerktorens en molens van al die bij ons zo bekende prachtige dorpjes…

Ze nodigen me onweerstaanbaar uit om binnenkort een poging te wagen om dit ook eens met aquarelpenselen in plaats van een foto-lens vast te leggen.

Als ’t niks wordt hoor je er denk ik nooit weer wat van, maar wanneer het wat begint te lijken hou ik jullie via dit medium op de hoogte!

Gisteren kwamen we terug van een ‘vakantie-toetje’ in de vorm van nog een paar dagen kamperen op een van de Natuurkampeerterreinen van Staatsbosbeheer, in dit geval in Drouwen. Mede door het mooie weer, de prachtige omgeving en de veelvuldige aanwezigheid van kinderen en kleinkinderen was het een zeer smakelijk nagerecht.

Ook hier is het effect van de langdurige droogte scherp zichtbaar geworden. Tijdens wandelen of fietsen door de bossen ervaren we het contrasterend en vervreemdend effect van groene boomkruinen en een bosbodem die bedekt is met een tapijt van dorre bladeren alsof het volop herfst is.

Alleen in de grote vennen spiegelen de wolken zich nog in het gestaag zakkende wateroppervlak…

Na een van de koudste nachten van deze zomer waarin ik met flessen heet kraanwater mijn voeten opwarm in de slaapzak,  sta ik extra vroeg op om juist in één van die nog natte natuurgebiedjes wat fotografisch rond te struinen.

Want dan is het daar mysterieus mooi door optrekkende nevel en zwaar bedauwde vegetatie..

Ik loop – tegen de zon in –  en zoek naar glinsterende foto-motieven. Ik vind ze in de vorm van een paar waterjuffers die kennelijk al zodanig zijn opgedroogd dat ze alweer zijn gaan rondvliegen maar wanneer ze op een halm gaan zitten, zie ik dat er nog wel wat dauwdruppels op hun ragfijne lijfjes flonkeren.   

“Gefundenes Fressen” voor een natuurfotograaf..

Wat dat laatste aangaat, verneem ik dat ik ook fysiek wel aan een ontbijtje toe ben en besluit snel tent-waarts te fietsen…

Was weer ’n schier oepke..

Wie binnen weer thoes!

Terug van een paar heerlijke vakantieweken in La Douce France. Vanwege Corona hadden  we in de twee voorgaande jaren onze kampeeruitrusting noodgedwongen op zolder gelaten en de campings ingeruild voor Air B&B-voorzieningen, maar dit jaar voelden we ons vrij om weer basic in de natuur te gaan kamperen en dat is prima bevallen. Met dat ‘basic’ doel ik dan vooral op genieten in de tent op een klein, rustiek campinkje dat vrij is van luidruchtig vertier en ergens idyllisch moet zijn gesitueerd. We zoeken en boeken dan meestal zo’n plekje voor een vijf- of zestal dagen en zien daarna wel wat het weer doet en waar we zin in hebben.

Zo zijn we uiteindelijk een dikke week in Normandië beland op een liefelijk, vlak bij de stad Saint Lo gelegen, kampeerterreintje dat precies aan onze verwachtingen voldeed..

Uiteraard bezochten we daar ook de beroemde invasie-stranden als Utah- en Ohamabeach, waar je ondanks de enorme toeristendrukte toch wel heel stil van wordt wanneer je het gebeurde goed op je laat inwerken.

Daarnaast maakten we een lange wandel- en fietstocht door Marais du Cotentin, een moerassig natuurgebied waar we regelmatig op Bever- en Muskusratten stuitten die zich prima lieten fotograferen..

De laatste weken zijn we iets ten zuiden van Bretagne uitgekomen,in de ‘Loire Atlantique’, waar het licht glooiende landschap weliswaar niet woest aantrekkelijk is, maar wel heel fijn om met onze toerfietsen – op louter beenkracht – te verkennen.

Het gebied is nauwelijks door Hollanders ontdekt en met name de rotsige kuststroken met kleine baaien, inhammen en zandstrandjes zijn hier vaste trekpleisters voor voornamelijk Franse toeristen.

Wij fietsten via eeuwenoude dorpjes, langs mooie vissershavens en gezellige boulevards en iedere keer was er wel weer een verrassend uitkijkje of interessante bezienswaardigheid dat de aandacht trok.

Vooral de ambachtelijke wijze waarop men hier in de lagunes van de Atlantische Oceaan nog zout wint is vermeldenswaardig.

En de natuur dan? Vogels, vlinders, bloemen? Hoor ik je vragen.  Tja..op dat gebied werd ik nu niet bepaald overstelpt met bijzondere aanbiedingen en hoewel ik mijn apparatuur uiteraard bij me had is het maar nauwelijks uit de tas gekomen.  Vrijwel alle foto’s die ik hier plaats zijn dan ook met mijn I-phone gemaakt en dat wil voor landschapsopnamen prima en voor andere doeleinden gaat het vaak ook wel aardig.

Zo wilde de Vuursalamander die ik midden op een stoffig landweggetje aantrof best even rustig poseren. Wat heb ik vaak naar dit beestje uitgekeken bij hun natuurlijke habitat zoals watervalletjes, beken en natte mospartijen maar nooit trof ik er eentje aan en nu loop ik er zomaar tegenaan.. Het kan best zijn dat de langdurige droogte dit diertje heeft verlokt om de weg over te steken in de hoop op een meer vochtige bestemming.

Verder was het dierenleven op de tweede camping wel heel dichtbij, bijvoorbeeld in de vorm van een te vroeg uit het nest gesprongen vink en een brood gappende koolmees.

Om de tenten en caravans scharrelde ook bedelend pluimvee van een zeer bijzonder ras dat opmerkelijke overeenkomst vertoonde met bekende persoonlijkheden zoals een recent gewassen en gewatergolfde Karin Bloemen..

en een nijdig om zich heen pikkende Ringo Star

Dat was het wel zo’n beetje wat de fauna betreft en voor uitbundige flora bleek de ook daar heersende droogte vrij funest te zijn, maar lekker warm wás het, dát dan weer wel.

Kortom, een heerlijke vakantietijd ligt achter ons,  en zoals ik in mijn vorig blog schreef, er wachten ons vanaf nu ook geen werkverplichtingen meer en dat geeft wel een heel relaxed pensionado-gevoel kan ik zeggen.    

Dus maar eens even kijken wanneer we er weer tussen uit piepen…

Het is een treurige gedachte dat door de opwarming van de aarde, de kans groot is dat de flora en fauna in ons landje binnen zo’n vijftig jaar met maar liefst een kwart zal zijn gereduceerd als we met elkaar (dus niet alleen of hoofdzakelijk een bepaalde beroepsgroep)  adequate maatregelen nemen.

De sterke afname van veel dier – en plantensoorten die zich in de afgelopen decennia heeft voor gedaan maakt de hobby van natuurliefhebbers en – fotografen er niet bepaald leuker op;

Waar ik vroeger patrijzen bij de vleet wist,  zie ik ze nu nog hoogst zelden. De altijd in mijn tuin broedende grauwe vliegenvangers heb ik al in geen jaren meer terug gezien en waar zijn de koekoeken toch?

Natuurlijk…er zijn hier duizenden ganzen voor in de plaats gekomen en  reewild, dat je vroeger alleen in bosrijke gebieden aantrof, zie je nu ook op de vlakke Groninger akkers rondlopen alsof het er altijd al is geweest. Maar dat laatste is allemaal ondánks en niet dankzij ons menselijk ingrijpen.

Nee, vrólijk word je niet van de massale opkomst van de eikenprocessierups, de japanse duizendknoop of de tijgermug.

Is er dan niks leuks meer aan voor een vogelfotograaf? Jawel…

Er schuiven namelijk veel warmteminnende,  boeiende soorten vanuit het zuiden alsmaar meer onze opwarmende kant om.

Vogels zoals de Grote Zilverreiger zien we soms zelfs vaker dan onze inheemse grauwe variant  en een ander voorbeeld van een alsmaar vaker hier opduikende vogel uit oorspronkelijk zuidelijke streken is de Steltkluut (Himantopus himantopus)

Vorige week had ik het geluk om bij een plasdrasgebiedje zo’n toch nog steeds bijzondere vogelsoort van dichtbij voor de lens te krijgen en dan is het natuurlijk ook leuk om ‘m hier ook even te laten zien. Het is een onmiskenbare, gracieuze vogel met zulke absurd lange poten dat je de indruk krijgt dat de Schepper tijdens de uitvoering van het ontwerp  éven is doorgeschoten en het toen maar zo heeft gelaten.

De vogel zelf lijkt er niet mee te zitten en tijdens de vlucht steekt hij  die superpoten ook nog eens nadrukkelijk naar achteren uit, zodat iedereen kan zien dat zijn hele persoonlijkheid weliswaar ooit op stelten is gezet, maar dat ie er geen complex van heeft opgelopen.

Tussen de middag zat ik vandaag een poosje in de buurt van het broedponton dat een paar jaar geleden in de haven van Lauwersoog is neergelegd. Vogels als de Noordse stern en de Visdief kunnen hierop veilig nesten te bouwen en eieren uitbroeden. Het is gemaakt van een oude dekschuit uit 1930, die uit de vaart is genomen en heeft de naam ‘Sternstee’ meegekregen.

Ik blijf op grote afstand van het ponton en ze trekken zich maar weinig van me aan vandaag  en vertonen hun natuurlijk gedrag van onderling ruzieën, poetsen en visjes binnen brengen voor het nakroost, waardoor ik een aantal plaatjes mag maken die ik hier maar weer even deel !

Hoewel de vogels al jongen hebben en krijsend tekeer gaan, is de afstand ook voldoende groot om geen agressief gedrag te veroorzaken, want ze staan er om bekend met hun scherpe snavels vervaarlijk te kunnen uithalen tijdens duikvluchten op mens en dier die het waagt om te dichtbij te komen. Een tijd geleden maakte in een opname van een op mij af komende vogel, waarvoor ik echt even moest bukken….

Regelmatig wordt aan me gevraagd hoe het gaat met de vogelbeeldjes-hobby.  

Goed .. dank u!

Nou ja..u vroeg het niet echt natuurlijk,  maar toch  is het fijn om te kunnen zeggen dat het project leuk heeft uitgepakt. De echte aanmaakwoede is bij mij wel wat geluwd, maar met enige regelmaat verkoop ik wel een beeldje en dan verhuist zo’n plastiek naar de vensterbank van een vogelliefhebber of wordt het kado gedaan aan jubilerende (schoon-)ouders of jarige opa’s.

Voor hen die de introductie destijds hebben  gemist, bekijk maar even het blog van 4 februari jl. ( zie archief) of surf naar http://www.atelierkrijn.nl

Ik gebruik dit blog vandaag even om op verzoek de Open Dag van de Paardenmelkerij de Wierde in Wirdum (Gr.) onder de aandacht te brengen, waarbij ik dit jaar ook ‘acte de presence’  hoop te geven in de vorm van het bemensen van een kraam met mijn vogelcreatie-werk op de betreffende natuur- en snuffelmarkt.    

Het belooft komende zaterdag prachtig weer te worden en wie weet treffen we elkaar daar !

Vorige week donderdag zag ik mijn kans schoon om een werkgerelateerde bijeenkomst in de buurt van Arnhem later op de dag te combineren met een zij-uitstapje richting ons Nationaal Park de Hoge Veluwe. Ik heb bij het bezoeken van dit gebied wel altijd een wat dubbel gevoel omdat het enerzijds een nogal prijzige entree heft en veel attracties aan natuurbeleving nogal kunstmatig lijken opgezet, maar aan de andere kant biedt het wel de mogelijkheid om met een redelijke mate van waarschijnlijkheid roodwild in een natuurlijke setting te kunnen fotograferen.

In het park zijn op enkele plekken speciale wildkijkschermen neergezet en ik heb daar bij mijn spaarzame bezoeken vaak verwachtingsvol doorheen gespied , maar doorgaans was er dan niets anders te zien dan ruisend struikgewas in een leeg dennengebied, waarin je dan met een lotgenoot-met-kijker een uur lang zinloos zat rond te turen.

Maar nu had ik geluk!     

Hoewel ik eigenlijk had gehoopt om hertenmoeders met spelende kalfjes te kunnen vastleggen ben ik daarvoor kennelijk nog te vroeg in de tijd maar hinden ontdek ik wel, echter zonder dartel nageslacht.

Aanvankelijk lopen ze nog wat teveel in de verte maar uiteindelijk doemen er op vrij korte afstand een paar van die prachtige, schuwe en sierlijke wezens op die zich prima laten fotograferen.

Het zijn – voor zover ik kan beoordelen –  2 of 3 jarige hinden en één kennelijk jonger dier dat voor mijn ogen een mislukte drinkpoging bij zijn moeder onderneemt die dat gedonder kennelijk niet meer aan d’r lijf wil hebben..

De mannen en vrouwen van de edelherten leven in deze tijd van het jaar veelal gescheiden van elkaar in groepen, dus dat ik hier geen geweidragers aantref verbaast me niet. Toch had ik ook hén graag fotografisch op de korrel willen nemen en ik besluit om op de witte Veluwe-leenfiets te stappen en mijn geluk elders te beproeven.

Heerlijk rondfietsen en – kijken is het daar..

En zowaar..na een uur ontdek in de verre verte rode, bewegende schimmen in een stuk open land aan een bosrand, waarin ik meteen mannelijke herten herken!

En dan wordt het direct ook een beetje spannend, want vanaf het fietspad zijn ze vanwege de afstand onmogelijk vast te leggen en ik heb aan de veelvuldig aanwezige bordjes heus wel gezien dat we ons van de boswachter geenszins buiten de afgesproken paadjes mogen begeven. Maar dan ontstaat de zo vaak de kop opstekende innerlijke discussie tussen mijn verantwoordelijkheids-bewuste ik en mijn meer hebberige persoonlijkheid en de lezer die me kent raadt het al..

Dus stap ik even later héél behoedzaam van boom naar boom steeds dichterbij, zorgvuldig het breken van takken vermijdend tót ik op een afstand ben gekomen waarbij ik deze majestueuze dieren zónder dat ze mij in de gaten hebben goed kan portretteren.

Het zijn zeven hertenmannen die hun imposante hoofden hebben gekroond met geweien van divers formaat, maar allemaal voorzien van zo’n – voor deze tijd van het jaar kenmerkende -prachtig fluwelen bastgewei. Wanneer dat gewei ( dat elk jaar wordt vernieuwd) is volgroeid, dan ontdoen de dieren zich van de afgestorven huid (dode bast) door het tegen bomen schoon te vegen.

Ik neem een paar minuten de tijd om van  dit ‘mannen-onder elkaar’- gezelschap te genieten en enkele plaatjes te schieten om daarna even voorzichtig als ik kwam weer terug te keren waarbij de herten zich onbespied hebben gewaand, ik gelukkig  géén boze boswachtersbas heb gehoord en toch maar mooi de wensfoto’s in de pocket heb.

Het Storkster fietspad dat voor mijn woning langs loopt en Loppersum, al slingerend, verbindt met Westeremden is vorig jaar door de gemeente op voortvarende wijze aangepakt, hetgeen de verkeersveiligheid weliswaar ten goede is gekomen maar in mijn beleving wel iets ten koste is gegaan van het idyllisch karakter van deze route.  Het aanvankelijke smalle schelpenpad is namelijk veranderd in een anderhalf meter brede betonstrook, waardoor fietsers elkaar beter kunnen passeren en ook mensen op scootmobielen er nu gebruik van kunnen maken. Dat is natuurlijk een plus voor deze doelgroep maar ook door de her en der aangebrachte markeringen heeft het wel wat ingeboet aan het liefelijke karakter er van.

Wat dan wél weer leuk is  (en of óók daar de overheid een zaaiende hand in heeft gehad?) …

De vroeger wat eentonige bermbeplanting heeft nu plaats gemaakt voor een bonte verscheidenheid aan wilde bloemsoorten die zich nu in de prachtigste kleuren aan ons tonen.

Ik herken er – tussen het altijd al aanwezige Fluitenkruid en Boterbloem – nu ook Klaproos, Margriet, Ruige Leeuwentand, Dagkoekoeksbloem en Paarse Schorseneer in, die allemaal om het hardst om aandacht roepen.

Maar het is momenteel geen fijn weer om macro-opnamen van bloemen te maken, want de sterke wind maakt dat soort fotografie onmogelijk.

Wat ik dan wél doe? Ik kies uit die rijke bloemsnoepwinkel voorzichtig een klein handjevol van die beauty’s en neem die mee naar binnen om daar in beschutte studio-omstandigheden enkele superclose-ups te maken door gebruik te maken van zogenaamde ‘refractie’ techniek.

Wat dat is en hoe dat werkt, heb ik twee jaar geleden hier al eens uitgelegd. Kijk hiervoor zo nodig nog even in het archief ( zie de rubriek rechts) van 25 april 2020.

Het is dus wel een soort van ‘zwait op de kop’ en ‘puntje-van-de-tong-uit-de-mond’- werkje, want het steekt allemaal erg nauw maar als het eindelijk lukt héb je fotografisch gezien dan ook wel weer wat…

Ongelooflijk ! 

Wat een enorme groeikracht schuilt er in die paardenbloemen op mijn gazon. Nou ja ‘gazon’..

Eigenlijk mag het die naam niet meer hebben want voor zo’n slordige driekwart bestaat mijn grasveld inmiddels uit mos, madeliefjes en paardenbloemen en hoewel dat tuincultuur-technisch gezien niet de bedoeling  is, oogt het wel liefelijk natuurlijk.

Maar juist die Paardenbloem deed me vanmiddag even eerbiedig neerknielen want nadat ik vier dagen geleden alles tot aan de grond toe had gemaaid staan deze krachtpatsers  alweer met zeker 25 centimeter aan lengte prominent met hun pluisbollen te prijken    

Ik schreef er twee jaar geleden al over. Ze zijn zo gewoon in onze ogen, dat hun opvallende groei- en verspreidingswijze onze aandacht maar zelden trekt.

Ik heb me er toen maar eens even heerlijk op geconcentreerd en door middel van allerlei camera-trucks en – filmtechniekjes geprobeerd om in twee minuten u te laten zien hoe wonderlijk mooi en knap zo’n geel bloeiertje in elkaar zit en zich in een paar uren transformeert tot de elfen-achtige verschijning van zo’n pluizenbol vol minuscule zaad-parachuutjes.

Dit was destijds het eindresultaat en voor hen die het hebben gemist én voor wie dat best nóg eens weer wil zien,  hier is ie…

We zijn sinds gisteren weer terug van een weekje Zuidoost Denemarken, waar we op het schiereilandje ‘Als’  een paar heerlijke dagen wandelend en fietsend mochten doorbrengen.

Ook de zon en een blauwe hemel waren regelmatig van de partij waardoor het prachtig golvende, Teletubby-achtige landschap vol botergele koolzaadvelden zich prachtig manifesteerden evenals de ontluikende voorjaarsbloemen, de veelvuldig jubelende zangvogels en de twee reeën die elke dag op gepaste afstand voor het huisje kwamen fourageren..

Ik maakte er maar weer eens wat fotografische indrukken van,  enfin..kiek mor even!

“ Wat voor vreemde vogel is dat daar op het gazon Krijn? “

Als mijn vrouw me deze vraag stelt, verslik ik me in de koffie en veer meteen alert op want ik weet dat ze de meest gangbare huis-tuin- en keukenvogels wel kent en ook geen opvallend manspersoon bedoelt. Nee..dan zit er vaak wel iets bijzonders…en inderdaad !

Het gelukje is ditmaal een Beflijster, een vrij zeldzame doortrekker, die sterk op een merel lijkt, maar met een opvallend witte borstband.  Als ik de camera uit de tas gris zie ik al dat ik nu weinig kans maak op een goede foto  want een territoriaal merelmannetje jaagt hem voortdurend weer de bosjes in.

Maar ik heb geluk, want een dag later scharrelt hij af en toe opnieuw door het gras en dan zie ik de kans schoon om liggend op de ijskoude stoeptegels, vanonder een camouflage-netje deze prachtig getekende, schuwe vogel zó te portretteren als ik graag wil, namelijk vanaf een laag standpunt tussen de  vage contouren van paardenbloemen en madeliefjes die mijn gazon – of wat daar voor moet doorgaan – sieren.

Ik ben namelijk gék op het maken van vogelfoto’s waarbij bloemen en kleuren in de voor- of achtergrond sterk bepalend zijn voor sfeer en beeldopbouw. Om je een indruk te geven van wat ik bedoel laat ik maar wat voorbeelden zien van recente vogel- en bloemenopnamen, want ook hier spreken beelden weer meer dan woorden..

Laatst overviel me tijdens het zorgvuldig ensceneren van een aantal macro-opnames de gedachte dat natuurfotografie soms verdacht veel lijkt op een vorm van struisvogelpolitiek.  Een rare associatie? Toch niet, wanneer je bedenkt dat ik eigenlijk alleen maar dat ene mooie aspect van die bloem wil fotograferen en zorgvuldig alles wat mij niet bevalt buiten beeld selecteer. Ik haal een storend grasje weg,  verwijder een lelijk stukje mos en positioneer de lens net zolang totdat die opvallend  lelijke bermpaal helemaal uit het zicht is.

Gewoon omdat ik die dingen simpelweg niet mooi vind of ze passen naar mijn smaak niet in de compositie. Maar ze zijn er zeker en maken wel degelijk de realiteit uit van het moment.

De beeldhoek,  de keuze van de lens en de uitsnede van de foto worden door mij als  fotograaf bepaald en de kijker ziet alleen dát wat ik wil laten zien.  De specifieke lichtval, de ragfijne details, de dauwdruppels, de tere voorjaarstint…

Kortom,  alleen dát wat ons tot verwondering brengt, wat een lust is voor het oog en een ‘oh- of ah’ gevoel oproept wordt uitgelicht en gepresenteerd, terwijl het totale plaatje er – door een groothoeklens gezien  – heel anders, een stuk realistischer – of zelfs lelijker-  uit kan zien.

En dan heb ik het nog niet eens over de eindeloze photoshop-mogelijkheden  die ik – hoewel beperkt – toch ook wel graag gebruik om een foto soms wat op te fleuren, of een vlekje digitaal weg te poetsen.

Niet eerlijk? Is dat een vorm van je kop in het zand steken of de boel optisch belazeren en je kijkers op het verkeerde been zetten? Door selectief weg te kijken of  uit te vergroten, net hoe ’t  me uitkomt? Gelukkig verdient ook die gedachte een belangrijke nuancering.

We hebben als mens een prachtige mogelijkheid gekregen om door middel van onze hersenen met onze ogen als het ware in te zoomen op al die ontzagwekkend mooie vormen, kleuren en details die in de schepping zijn vastgelegd, maar dat lukt alleen wanneer we stil staan en de tijd nemen om ze in ons op te nemen.

Even bukken, voelen, ruiken..genieten of bewonderen. Dat is eigenlijk niets anders dan je een moment concentreren op al dat moois.  Zitten die vervelende braamdoornen er dan niet? Zijn de irritante jeuk veroorzakende brandnetels verdwenen? Ruik je naast de meidoorngeur, de uitlaatgassen van die brommende mestverspeider niet? Tuurlijk wel!  Ook dat is allemaal de werkelijkheid, maar we richten ons er dan gewoon even niet op. Je waardeert dát wat je uitkoos om je op te focussen!

Zo is het ook een beetje met de zo sterk aanwezige werkelijkheid van oorlogsellende en hartverscheurend mensenverdriet rondom ons.  Je kunt én wilt er niet om heen.  

We mogen ook niet wegkijken…

Maar er zijn momenten dat de mensenziel het simpelweg nodig heeft om het hart op te halen aan de  mooie, kleine aspecten, die zo gewoon lijken, onbeduidend soms. Dingen waar je door alle drukte en zorg soms geen acht meer op slaat of aan voorbij holt maar die o zo belangrijk zijn om je op te focussen.

Dan mag je even selecteren én uitvergroten! Dan is het tijd om in te zoomen …

Op het kleine vuistje van je (klein-)kind dat vertrouwend in de jouwe wordt gelegd. Op dat paar liefdevolle ogen van hen die van je houden. Op die prachtig dooraderde, gevouwen handen van jouw  88 jarige moeder. Op de aanblik van die eerste kabouterschoentjes van je kleine meisje of die aandoenlijke  lilliput-laarzen waarmee je peutermanneke juichend door een plas dendert.  Op die zachte streling door je haar. Op die bijzondere gelaatstrek, die speciale glimlach die alleen zij (of hij) maar kan geven. Op de smaak van een aardbei, het zachte dons in een eendennest, de geur van jasmijn, de eerste tonen die de prelude vormen op de Mathëus Passion..,  het schijnsel van de vroege zonnestralen op een juichende Paasmorgen!

Op de tintelende gewaarwording dat je een mens bent, gemaakt om wat mooi is uit te kunnen lichten. Om in elke dag iets te vinden om je dankbaar over te verwonderen.

In staat om steeds opnieuw de talloze, soms zo ‘gewone’  vormen van schoonheid te blijven ontwaren tussen die altijd ook aanwezige contouren van de staketsels van zorg en verdriet om het onvolmaakte.

Kijk je mee? Inzoomend,  focussend  en … óók af en toe een beetje door de oogharen heen?

 Zie je ‘t?  Mooi hè?