'Krijnsels'

In de afgelopen week had ik voor mijzelf weer eens een ‘oepke’ georganiseerd. Voor de niet –Grunnegers; dat betekent in mijn moerstaal zoveel als ‘een leuk uitje of avontuurtje’. Al ver van te voren boekte ik namelijk een fotohut op het schiereiland Marken, waar een boer en boerin een groot stuk weiland tot plas-drasgebied voor weidevogels hebben bestemd, waar je als fotograaf een middag, nacht en ochtend aaneengesloten in een soort schaftwagen verblijft om door de luikjes heen te proberen fotografische hoogstandjes te bewerkstelligen. Je wordt er met een soort jeep heen gebracht en mag de hut i.v.m. verstoring dan niet weer verlaten om de volgende dag rond het middaguur pas weer te worden opgehaald

Ik had uiteraard gehoopt op een zonnig en prettig warm weertype, maar feit bleek dat ik precies had geboekt op de dagen dat de temperatuur een enorme dip maakte met wind, hagel en kwikstanden van maar éven boven nul. Had ik weer, nou ja.. gewoon lekker warm kleden en een dikke slaapzak mee en dan moest het vast wel goed komen.            

Vol goede moed stap ik die ochtend dan ook op hoge laarzen de Pipo-hut binnen, doe de luiken verwachtingsvol open om daarna mijn spullen uit te pakken en klaar te zetten. Pas dan dringt het tot mijn warrig brein door:  “Slaapzak vergeten!”  Goed, ik sla me vervolgens dan altijd een poos figuurlijk voor mijn hoofd, maak mijzelf voor van alles en nog wat uit en bezit mijn ziel dan maar in lijdzaamheid omdat er niets meer aan te veranderen valt en ik mijn plezier er ook weer niet door wil laten vergallen.

En dat is ook weer niet heel moeilijk want als ik mij richt op de rijkelijk aanwezige ‘vogelen des hemels’ begint voor mij het grote genieten.  Rondom mij roept, kwaakt en piept het dat het een lieve lust is. Er wordt gedonderjaagd, gesjansd, gevochten en gegeten zonder dat ze zich van mijn aanwezigheid bewust zijn en het is heerlijk om ongezien deel uit te maken van dit fenomenale natuurgebeuren waar ik midden tussen in zit.

Om een lang verhaal wat in te korten; Ik maak de ene na de andere plaat waarbij ik mij vooral richt op het vastleggen van actiemomenten. Met plezier laat ik even een kleine selectie zien..

Uur na uur verstrijkt. Voor mijn gevoel vliegen ze voorbij, en ik gun mijzelf nauwelijks tijd om tussendoor een slokje te drinken en een hapje op te warmen op het pitje van een gasbrander om de inwendige mens te versterken.

Want dat laatste bleek wel nodig! Tegen negenen zakt de zon onder de kim, keldert de temperatuur en wakkert de noordwester-wind aan. Het word donker én koud!   Ik heb wel een warme jas maar géén slaapzak.  ‘Hoe kom ik verdikkie een beetje warm de nacht door?’ gonst het alsmaar door mijn hoofd.

Tegen tien uur is het pikdonker. Ik stel klaaglijk mijn vrouw in kennis van mijn in-zielige klappertand-situatie, maar ik zie haar  – via de Whats-app-telefoon – voornamelijk glimlachend het hoofd weer eens schudden, waarbij ze me een hartelijk welterusten en sterkte toewenst. Dat dan weer wel.

En hoe is ‘t gegaan? Vraagt u zich – al dan niet meewarig – af?  Nou.. Beroerd!

Met behulp van een grote lege Cola-petfles waarmee ik ’s nachts regelmatig in de weer ben geweest, wist ik op provisorische wijze een soort kruik te maken, door deze te vullen met heet water om deze vervolgens tussen mijn verkilde dijen te steken. Isolerende waarde: nul!  Maar het warmde me wel een tijdje op, waardoor ik heel af en toe een kwartier in slaap sukkelde om daarna direct te worden opgeschrikt door het luid “ Gáák- Hánk- Gáák-Hánk´”van een groep grauwe ganzen die pal naast de hut ging zitten ruziemaken. Daar heb ik dan toch ook wel weer begrip voor. Terwijl ik normaal gesproken op bijvoorbeeld een camping wel uit mijn vel kan springen vanwege nachtelijke onruststokers, accepteer ik dit volledig. Zij wónen hier, ik niet.

Enfin, die nacht moest ik er ook nog eens extra vaak uit om te plassen en werkten de door de gierende wind rammelende luiken ook niet nachtrust-bevorderend zodat ik elk uur op mijn klokje kon kijken of het al licht werd ( “ o nee, het is nog maar half twee”.) Om kwart over vijf sta ik verkleumd, stram en stijf definitief op om maar iets van een ontbijt-broodje met een gloeiend heet bakje ‘troost’ te produceren.

Maar als de zon terug is, de vogels weer rondom mij baltsen dat het letterlijk een lieve lust is en  het landschap zich in al zijn polderpracht aan mij toont, vergeet ik alle doorstane ontberingen en ben weer plezierig gefocused met geest en camera.

Wanneer rond elven het autootje verschijnt met daarin de boerin om mij weer op te halen en ze me vraagt hoe ik het gehad heb, weid ik maar niet uit over een vergeten slaapzak en beperk ik me tot een “heel fijn, een beetje frisjes..” en ik bedenk dan dat ik het complete verhaal over een paar daagjes wel durf toe te vertrouwen aan de hartverwarmende volgers van mijn blog.