'Krijnsels'

Laatst overviel me tijdens het zorgvuldig ensceneren van een aantal macro-opnames de gedachte dat natuurfotografie soms verdacht veel lijkt op een vorm van struisvogelpolitiek.  Een rare associatie? Toch niet, wanneer je bedenkt dat ik eigenlijk alleen maar dat ene mooie aspect van die bloem wil fotograferen en zorgvuldig alles wat mij niet bevalt buiten beeld selecteer. Ik haal een storend grasje weg,  verwijder een lelijk stukje mos en positioneer de lens net zolang totdat die opvallend  lelijke bermpaal helemaal uit het zicht is.

Gewoon omdat ik die dingen simpelweg niet mooi vind of ze passen naar mijn smaak niet in de compositie. Maar ze zijn er zeker en maken wel degelijk de realiteit uit van het moment.

De beeldhoek,  de keuze van de lens en de uitsnede van de foto worden door mij als  fotograaf bepaald en de kijker ziet alleen dát wat ik wil laten zien.  De specifieke lichtval, de ragfijne details, de dauwdruppels, de tere voorjaarstint…

Kortom,  alleen dát wat ons tot verwondering brengt, wat een lust is voor het oog en een ‘oh- of ah’ gevoel oproept wordt uitgelicht en gepresenteerd, terwijl het totale plaatje er – door een groothoeklens gezien  – heel anders, een stuk realistischer – of zelfs lelijker-  uit kan zien.

En dan heb ik het nog niet eens over de eindeloze photoshop-mogelijkheden  die ik – hoewel beperkt – toch ook wel graag gebruik om een foto soms wat op te fleuren, of een vlekje digitaal weg te poetsen.

Niet eerlijk? Is dat een vorm van je kop in het zand steken of de boel optisch belazeren en je kijkers op het verkeerde been zetten? Door selectief weg te kijken of  uit te vergroten, net hoe ’t  me uitkomt? Gelukkig verdient ook die gedachte een belangrijke nuancering.

We hebben als mens een prachtige mogelijkheid gekregen om door middel van onze hersenen met onze ogen als het ware in te zoomen op al die ontzagwekkend mooie vormen, kleuren en details die in de schepping zijn vastgelegd, maar dat lukt alleen wanneer we stil staan en de tijd nemen om ze in ons op te nemen.

Even bukken, voelen, ruiken..genieten of bewonderen. Dat is eigenlijk niets anders dan je een moment concentreren op al dat moois.  Zitten die vervelende braamdoornen er dan niet? Zijn de irritante jeuk veroorzakende brandnetels verdwenen? Ruik je naast de meidoorngeur, de uitlaatgassen van die brommende mestverspeider niet? Tuurlijk wel!  Ook dat is allemaal de werkelijkheid, maar we richten ons er dan gewoon even niet op. Je waardeert dát wat je uitkoos om je op te focussen!

Zo is het ook een beetje met de zo sterk aanwezige werkelijkheid van oorlogsellende en hartverscheurend mensenverdriet rondom ons.  Je kunt én wilt er niet om heen.  

We mogen ook niet wegkijken…

Maar er zijn momenten dat de mensenziel het simpelweg nodig heeft om het hart op te halen aan de  mooie, kleine aspecten, die zo gewoon lijken, onbeduidend soms. Dingen waar je door alle drukte en zorg soms geen acht meer op slaat of aan voorbij holt maar die o zo belangrijk zijn om je op te focussen.

Dan mag je even selecteren én uitvergroten! Dan is het tijd om in te zoomen …

Op het kleine vuistje van je (klein-)kind dat vertrouwend in de jouwe wordt gelegd. Op dat paar liefdevolle ogen van hen die van je houden. Op die prachtig dooraderde, gevouwen handen van jouw  88 jarige moeder. Op de aanblik van die eerste kabouterschoentjes van je kleine meisje of die aandoenlijke  lilliput-laarzen waarmee je peutermanneke juichend door een plas dendert.  Op die zachte streling door je haar. Op die bijzondere gelaatstrek, die speciale glimlach die alleen zij (of hij) maar kan geven. Op de smaak van een aardbei, het zachte dons in een eendennest, de geur van jasmijn, de eerste tonen die de prelude vormen op de Mathëus Passion..,  het schijnsel van de vroege zonnestralen op een juichende Paasmorgen!

Op de tintelende gewaarwording dat je een mens bent, gemaakt om wat mooi is uit te kunnen lichten. Om in elke dag iets te vinden om je dankbaar over te verwonderen.

In staat om steeds opnieuw de talloze, soms zo ‘gewone’  vormen van schoonheid te blijven ontwaren tussen die altijd ook aanwezige contouren van de staketsels van zorg en verdriet om het onvolmaakte.

Kijk je mee? Inzoomend,  focussend  en … óók af en toe een beetje door de oogharen heen?

 Zie je ‘t?  Mooi hè?