'Krijnsels'

Ik waarschuw je alvast, het wordt weer een wat langer verhaal vandaag…heb je daar geen zin in? Bekijk dan de plaatjes en klik gerust weer door. Voor de dappere doorlezers deel ik maar weer eens een van mijn avonturen waarin pech, klunzigheid en geluk elkaar hebben afgewisseld.

In de afgelopen week moest ik namelijk voor een werkafspraak in Apeldoorn zijn en dan verenig ik in zo’n situatie graag het nuttige met het aangename. In dit geval zag ik mijn kans schoon om de avond voorafgaand aan het werkbezoek al op tijd in het Kroondomein te zijn om de kans te benutten om eindelijk eens fatsoenlijk  ‘n Wild Zwijn voor de lens te krijgen. Elke daartoe in voorgaande jaren ondernomen poging mislukte tot nu toe, doordat het óf te donker was voor een goede foto of het varken hield zich grotendeels schuil achter een takkenbos . 

Enfin.. het mocht allemaal nog nét in dit gedeelte van het park vóórdat onze Willem daar weer aanspraak maakte op zijn  feodaal alleenrecht.

Het idee was om ’s avonds een fietstochtje en een wandeling te maken, onderweg foto’s te nemen en dan op tijd  onder de lakens  in een Bed&Breakfast-gelegenheid, om vervolgens de volgende dag in alle vroegte het nog eens dunnetjes over te doen en ik had me echt op het ‘oepke’ verheugd.

Nou, in grote lijnen liep het ook aardig conform het plan maar zoals zo vaak deden er zich weer eens  complicerende, van die typisch Krijn-achtige-factoren voor waarbij ik mijzelf dan ook regelmatig voor het hoofd sla.

Aan de eerste situatie kon ik niet veel af- of toedoen. Na drie kilometer fietsen over hobbelige bospaden raakte de band van het voorwiel lek, waardoor ik de rest van de avond alleen de benenwagen ter beschikking had en mijn actieradius dus ernstig werd beperkt. Gelukkig zat ik op de goede route want er dook wél degelijk een wild varken op dat als een donkere schim plotseling  uit de bosrand stapte… okay ik had een zwijnenfoto!

Even later hoorde en zag ik hoe een flinke keiler met vrij grote snelheid tussen de bomen draafde op weg om dertig meter verderop het pad over te steken waarop ik stond.  Een buitenkans, want zo zou hij even fijn vrij komen van zijn achtergrond, als ie dan ook even zo beleefd of nieuwsgierig was om héél kort op dat pad te blijven staan..

Daarop anticiperend, was ik al neergeknield met de camera in de aanslag voor een perfect bladschot! En …yes!

Na een uur stuit ik op een zeug met twee halfwas biggen en in plaats dat deze bij mijn nadering  galopperend in het bos verdwijnen blijven ze rustig staan wanneer ik dichterbij kom.

Sterker nog, ze komen op mij af!  Althans die grote!

Hmm..

Zwijnen met jonkies moet je in de gaten houden weet ik en ik let scherp op of dit vervaarlijk beest ook beschermend of agressief gedrag vertoont, maar niks hoor!

Ze hopen op toegeworpen nootjes geloof ik en het lijkt hier wel op een kinderboerderij opeens… 

Wanneer ik ze zo op mijn gemak van dichtbij kan fotograferen is wel een beetje de spanning en sensatie van wildfotografie verdwenen, maar het is dan toch ook wel weer een leuke belevenis!

Na dat moment was ik ondanks het fietsongemakje, voornamelijk in mijzelf fluitend en neuriënd bezig en eigenlijk best in mijn hum over de gang van zaken. Ik vervolgde nu weer m’n  weg om mij te voet naar een wild-kijkscherm te begeven alwaar ik verwachte nog meer van die heerlijke foto-kansen te krijgen. Het zou volgens de Google-looproute zo’n 20 minuten wandelen zijn,  langs helder aangeven lijntjes op mijn Iphone-scherm.  Kon niet missen! Nou dan ken je mij dus niet. Om een lang verhaal kort te houden; de route voerde mij met dwingende  stem dwars door manshoge varens, stugge heideplaggen en venijnig prikkende braamstruiken in een compleet verkeerde richting, uiteindelijk schuin op die wildkansel af waardoor ik daar – takkenkrakend en woest bezweet – compleet aan de verkeerde kant uit kwam. Een zestal daar reeds aanwezige, met kijkers bewapende personen had mijn komst al met argusogen gevolgd en op mijn gestameld excuus werd dan ook voornamelijk boos kijkend en ‘stilte’-sissend gereageerd.  Nou ja..dan verwacht je op zo’n moment ook dat er wel een prachtig edelhert of een groep mouflons te zien en te verstoren zal zijn, maar noppes hoor. Er was helemaal niets te zien wat ook maar aan in de verste verte aan spannend wild deed denken, dus waarom zo onverdraagzaam gedaan tegen zo’n moe-gestrompelde mede-natuurminnaar? Ik heb daar dus heel kort even zitten uitrusten en mijn fototas van mijn schouder gehaald, maar aangezien ik me er verre van welkom voelde koos ik er toch maar voor om weer weg te gaan en hoewel het verongelijkte gevoel bij mij overheerste, perste ik er bij het afscheid een toch nog wat hardop gefluisterd ‘sorry’ uit, maar zelfs dát werd weer met diepe fronzen en ‘ssssssst’ gebaren beantwoord, zodat ik maar schielijk afdroop.

Mijn toch al sterk gekrenkte gevoelens kregen kort daarop een nog grotere vloed aan emotie te verwerken toen ik er plotseling achter kwam dat ik één van mijn beide peperdure hoortoestellen midden in die bos- en hei-jungle was kwijt geraakt. ( Hé? Heb jij die dan?  Ja die heb ik, zie mijn blog van 27 juni 2020 )

O, Nee!!!!

Dat zijn de momenten waarop ik dan zo’n diep-in –de-grond-wegzak-gevoel krijg en in een mengeling van boosheid en schaamtegevoel mijzelf de huid weer eens vol scheld.  Hoe stom kun je zijn! Die vederlichte dingetjes springen zo van je oor  en je bent ze in een wip kwijt. Is daar nou niks tegen te doen?  Jawel..nou ja in elk geval om ze weer te kunnen traceren. Op mijn mobiel zit ook een soort track-app met een ‘zoek mijn hoortoestel’ functie waarmee dat 2 cm kleine dingetje via bluetooth tot op één vierkante meter precies terug te vinden is. Maar dan moet je er wel binnen 30 meter vanaf zijn én verbinding hebben. En die was verbroken, dus hij lag ergens in de bush-bush ver buiten bereik.

Wáár ergens? Geen idee! Ik heb die avond nog een uur in mijzelf mompelend in de invallende schemering over eerder bewandelde paden gestruind in de hoop weer digitaal contact te krijgen.  Maar terwijl links en rechts van mij  de wilde zwijnen me vanuit het alsmaar donker wordende woud  ‘wroefffff’ toeroepen geef ik de moed uiteindelijk op en ga moe en onvoldaan naar mijn logeeradres.

Dáár schiet midden in de nacht me te binnen dat het logisch is dat de kans groot is dat het apparaatje  van mijn oor is gesprongen toen ik de fototas over mijn hoofd heen van mijn schouder haalde bij dat wildscherm. En dat het niet erg was dat ik nu pas op dat lumineuze idee kwam want ik was gisteravond natuurlijk voor geen goud weer teruggekeerd naar dat groepje sissende figuren.

De volgende ochtend sta ik hoopvol in alle vroegte op en wordt begroet door een prachtige morgenstond..

Wanneer ik even later de wildkansel voorzichtig via de juiste route benader, bid ik dat er nu géén  verrekijker-gasten zullen staan, want ik moet écht even een poosje in de ruigte vóór het scherm zoeken.

Gelukkig ben ik helemaal alleen en wanneer ik de zoek-functie op mijn mobiel inschakel verschijnt er meteen een ‘getraceerd’ signaal op het schermpje en 60 seconden later heb ik het kostbare, kwetsbare kleinood weer in handen en knoop het weer eens goed in m’n oren.

Tsjonge, dat geeft een opgelucht gevoel!  Er is hier verder geen beest te zien maar de dag kan niet meer stuk!

De rest van de vroege ochtend stap ik blij en dankbaar door en langs de bedauwde heidevelden..

.. en nu blijkt het geluk wel weer aan mijn zijde voor vandaag want in de mistige, gouden sfeer ontwaar ik nog een jonge reebok in de verte en die kan ik toch nog even meepikken vóórdat de verplichtingen mij wegroepen.

Verder heb ik er die morgen geen enkel varken meer gezien maar al met al toch wel gezwijnd!