'Krijnsels'

Vandaag was het zover!

Maandenlang had ik het genoegen  om de wintertarwe pal voor ons kamerraam te zien ontkiemen en te zien groeien, rijpen en langzaam verkleuren tot de licht golvende zee van grijs-gele aren die  de dichter  B.J. Douwes reeds lang geleden in vervoering bracht  tot het  prachtige  ‘sikkels blinken, sikkels klinken, ruisend valt het graan’ .  Nou ja… die klinkende sikkels hebben plaats gemaakt voor het zwaar grommend geluid van de combine en het graan valt ook niet meer zo romantisch ruisend als voorheen, integendeel!

Zo gauw we in de gaten hebben dat boer Jur Huizinga de tijd rijp acht voor de graanoogst, zijn we er als de kippen bij om ramen en deuren te sluiten want de wind staat recht op ons huis en er komt me toch een partij stof en kaf deze kant op. Je zal maar net je woning in de verf hebben gezet!

Maar verder heeft het toch vooral iets feestelijks!  

Dat binnenhalen  van de opbrengst van die tere plantjes die ik in al die maanden langzaam maar zeker zag uitgroeien tot bunders vol dagelijks brood.  Het doet bij  mij toch een  soort van ‘wij-gevoel’ ontstaan in de trant van ‘dat hebben we ondanks al die kou, regen, wind en droogte toch maar mooi weer binnen weten te slepen’.  Zeer misplaatst natuurlijk, in die zin  dat mijn bijdrage zich in dit opzicht  uitsluitend heeft beperkt  tot het regelmatig werpen van toezichthoudende blikken.  

Maar toch.. Ik kan dan ook de verleiding niet weerstaan om mij even met de camera tussen de oogstmachine en het nog resterende graan te begeven om een aantal indrukken van het spektakel vast te leggen.

Dat kaf-spuwende monster dat niets ontziend met roterende klauwen af dendert op de overgebleven korenaren die zich in weerloze slagorden lijken te hebben gegroepeerd om de halmen kermend ten hemel te richten…

Allemaal onzin natuurlijk, maar toch leuk om van dichtbij deelgenoot te zijn van dat indrukwekkende gebeuren. Wit bestoven te worden, op dat verse stoppelland dat  fris getondeerd tevoorschijn komt onder een hemelkoepel waarin witte wolkenwagens voort bolderen.

Hier te mogen wonen..

De zwaar-zwoele,  onmiskenbare geur van kaf en koren op te snuiven.. Herinneringen aan vervlogen kinderjaren die binnen komen drijven ..  Je weer klein voelen…

Over klein gesproken. Halverwege de middag krijg ik een appje van de boer. Hij heeft me uiteraard zien rondkruipen en vraagt of mijn kleinzoontje het leuk zou vinden om even naast  hem in de combinecabine te komen zitten.  Nou, ik denk dat zoiets niet tegen dovemans oren is gezegd en aan het eind van de dag is het zover.  

Als een Mini-Minister van de Graanrepubliek ‘Storksterpad’  , torent Luka samen met zijn papa en de boer – hoog in de  ‘Kebain’  gezeten – uit boven het glanzend gele landschap en verorberen ze, eendrachtig hendels en pedalen bedienend, honderden meters aan golvende tarwe, waarna deze op het eind vakkundig wordt uitgespuwd in de gereedstaande kiepwagens.

Na afloop staat hij, nog wat beduusd door de opgedane indrukken, de weer voortrazende machine na te kijken.

Wat gaat er in dat rode, licht bezwete  kleine jongenshoofdje om?  Zal hij zich deze momenten later nog weten te herinneren?  Dat ogenblik dat ie werd opgetild en meegetroond?  Het late licht op een zaterdagmiddag in augustus? De stofwolken? Het doordringende geraas van de ‘Kebain’?  De intense geuren en kleuren? 

Waar raakt zo’n kind van drie nu het meest van onder de indruk? Grote-mensen-logica schiet weer eens tekort!

Wanneer ik hem vraag of hij het fijn vond daar boven in die grote machine, reageert hij zoals alleen een kind dat kan en mag doen..

“ Ja Opa en we krijgen straks patátjes !!! “