Zoiets…
Gisteravond zag ik talloze fraaie nevelslierten als ‘witte wieven’ boven de sloten en bermen gedrapeerd en ik had mij daarbij voorgenomen om vanochtend rond kwart over vijf op te staan en om half zes het veld in te gaan om van die heerlijke vroege-morgen-sfeerbeelden te schieten.
Dat blijft vaak genoeg bij schone plannen, omdat – wanneer het me lukt om de ogen open te doen en éven te houden, de kracht van Morpheus ’s armen vaak zoveel sterker blijkt, zodat ik me lodderig en schaamteloos weer terug laat zinken in dromenland.
Terwijl het échte droomland dan juist in alle schoonheid ontwaakt en zich in de mooiste vormen aan ons toont. Maar ja..
Vanochtend echter wist ik me aan de verleiding van de zoete slaap te ontworstelen en stapte ik vrij monter uit de bedstee. Door een raamkier had ik al wel gezien dat het er wat glazig uitzag buiten, maar ik dacht de eerste mist wel snel zou optrekken en dus stapte ik even later ongewassen en ongeschoren de velden binnen.
Voor diegene die vollediger details wil…, ja, ik had me wél aangekleed!
Maar ach… het zat potdicht en het bleef potdicht. Er viel simpelweg niks van te maken…
Wat had ik u graag de gouden zon getoond die gloedvol opkomt boven de diepzwarte contouren van een van onze fraaie Middeleeuwse kerkjes, maar ja helaas….
Nou ja, zoiets dus…
Of wat dacht je van die okergele, wazige dampen boven het Damsterdiep waar een paar meerkoeten zich in roerloos water liggen te weerspiegelen, ik had het u met veel voldoening laten zien..
Zoiets..
Ik had me er zo op verkneukeld je de fijn beparelde details te kunnen tonen van de details van de door ochtenddauw bedruppelde langpootmuggen die dan zo fraai afsteken tegen de pas opgekomen ochtendzon, maar ja..jammer ….
Dat had dan zoiets moeten worden..
De verdroomde beelden van nog rustend, herkauwend vee of een eenzame pony die in de wakker wordende mystieke, totaal verglaasde wereld staat te wachten op de dingen die gaan komen, maar ja… het spijt me…
Het ging niet! Niks te zien…
Dus sjok ik om kwart voor zes weer huiswaarts, ontdoe me daar van kleding en laarzen en stap even later, om haar niet wakker te maken, behoedzaam in het nog warm gebleven voor mij bedoelde gedeelte van de echtelijke sponde.
Maar ze merkt het altijd;
“t was weer niks zeker?”
“Ja, zoiets…!”
'Krijnsels' 
Hallo Krijn. Wederom genieten van jouw prachtige foto’s (of zoiets). Maar ook vooral van je verhaal. Ik zie je zo voor me. Vol verwachting op weg naar de witte wieven, die er nu wel of niet waren……of zoiets.
Dank voor het mee laten genieten.
Gr. Ineke