Soesterduinen..
We verbleven dit weekend in het huis van een onze kinderen in Amersfoort. Hun huisje, dat staat in het oude centrum van deze grote stad, biedt voor ons als Provinciaaltjes een uitgelezen gelegenheid om veel te ‘oh-en te ah-en’ over de stadse gezelligheid en het gemak van winkels en terrasjes om de hoek. Maar uiteindelijk blijf ik een ‘country-boy’ en daarom bood de zondagse wandeling door de prachtige Soesterduinen voor mij een van de betere attracties.
Uiteraard ook omdat de herfstmaand is ingetreden met een rijke uitstalling van talloze decoratieve paddenstoelen, die ik tijdens zo’n wandeltocht ook graag wil fotograferen.
En da’s altijd een beetje ’n lastig compromis waarbij sprake is van een wankel evenwicht tussen wat nog sociaal aanvaardbaar is en wat echt niet meer kan.
Over het algemeen wil mijn liefste best even wachten, totdat ik dat plaatje heb gemaakt, maar na een paar minuten wil ze dóór en begrijpelijk want de wandelcadans gaat er meteen uit, wanneer ik hurkend, buigend, kaderend en in – en uitzoomend de tijd wil nemen voor die bétere compositie.
Dat betekent dat ik sprietjes en blaadjes die ik anders zorgvuldig weghaal nu maar even laat zitten en die fijnere belichtingstrapjes waar ik anders minutieus de tijd voor neem, nu toch achterwege laat.
Dat komt misschien de foto niet, maar de sfeer zeker ten goede.
En gezellig was het !
'Krijnsels' 