'Krijnsels'

Het was weer tijd voor ’t UK-uitstapje met zoonlief; een jaarlijks terugkerende ritueel van oversteek, links rijden, cultuur-genieten , natuur-snuiven, quality-time en eten en drinken in de pubs.

Deze keer was Schotland ons reisdoel, en we logeren een paar dagen in een cottage op de grens met de Hooglanden.

 

Maar het weer speelde ons nogal parten op deze trip die hoofdzakelijk werd gekenmerkt door een afwisseling van gutsende regen, miezerige neerslag en sombere nevelflarden.

“Tsja..da’s Groot Britannïe…” ik hoor ’t u al zeggen.

Maar de huiseigenaar verzekerde ons dat het de week daarvoor ‘a rrrealy sparrrrkling perrriod of sunshine’ was geweest dus ‘t was gewoon pech hebben.

We lieten ons niet ontmoedigen en togen op stap voor tochtjes en wandelingen in dit ongerept en ruig landschap, waarvan de foto’s maar boekdelen moeten spreken..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Diepe wouden, reusachtige rotspartijen en klaterende watervallen zijn hier de eye-catchers en we volgen de woeste stroom van de River Dee tot deze in een bocht tot rust komt om in het  tot kort daarvoor nog kolkende water langzaam uit te vloeien in schitterende licht schuimende symmetrische vormen  van ‘art of nature’.

 

 

 

 

Maar even verderop is het hoogteverschil al weer van dien aard, dat er zich met donderend geraas een nieuwe waterval aankondigt ..

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug in de cottage gekomen, hebben de volop aanwezige knagers en pikkers zich massaal op de door mij steevast meegebrachte vetbollen en pinda’s gestort, waardoor ik in staat ben om ook vanuit de woonkamer wat plaatjes te schieten ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pas op de vierde dag klaart het in de vroege ochtend al op en het belooft ook qua weer een heerlijke dag te worden..

 

 

 

 

 

 

 

We rijden de Hooglanden in richting Inverness en dat gaat over een van de weinige hoofdwegen, waarbij ik eigenlijk er steeds wel uit wil om te stoppen om al die indrukwekkende landschappen vol

‘ Dens en  Glens ( dalen en heuvels) en Lochs ( meren) vast te leggen.

Maar er zijn weinig plekken om rustig te parkeren en ik voel me voortgejaagd door het achter mij opkomende verkeer. Eindelijk vind ik een paar plekjes om even tot stilstand te komen en die indrukwekkende indrukken op me in te laten werken..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verderop kunnen we gelukkig rustig wandelen en stilstaan..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In de late avondzon kan ik nog een vogelfoto maken van een Zwarte Mees, een piepklein bosvogeltje dat ook in ons land eigenlijk heel algemeen is, maar in Grunnegerland juist weer niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan breekt de volgende dag het afscheid al weer aan..

Ik zwaai naar een van de vele damherten die zich voortdurend in de velden rond het huisjes lieten zien..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

en we nemen nog een kijkje bij een van de laatste Lochs ergens een stukje zijwaarts van de route terug..

 

 

 

 

Het is al weer vertrouwd mistig  geworden en ’t begint weer te spetteren..

“let’s go home”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat een prachtig land, wat een woestheid, wat een overweldigende natuur!

 

Maar als ik zaterdag aan het eind van de middag weer met Janneke en kleinste kleinzoon door het zonovergoten Garrelsweerster landschap fiets en hem iedere keer weer opgetogen en verrast hoor roepen dat ie weer een ‘ boe’ of ‘méh’ in de wei ontdekte of een ‘eet’ in de sloot heeft aangewezen, besef ik me hoe ongelofelijk wijs wij met elkaar, onze geliefden en óns landschap mogen zijn.