'Krijnsels'

In het najaar en de winter komen veel buizerds vanuit het noorden en oosten van Europa naar Nederland vanwege het mildere klimaat. In oktober kunnen we de piek van doortrekkende exemplaren verwachten.
Als natuurfotograaf is ‘t altijd maar afwachten of je met een schuw of een wat beter benaderbaar exemplaar te maken hebt. Op den duur krijg je daar – althans zo denk ik – oog voor.

Wanneer ik op hondervijftig meter afstand gas terug neem zie ik bij een wat nerveus exemplaar al direct de kop omhoog gaan en een alerte houding aannnemen van ‘wat wil die man?’.
Ik kan er dan gif op innemen dat de vogel weg vliegt als ik dichtbij gekomen zal stoppen.
Maar een buizerd die wat minder gestrest is, gaat – nadat ie mij heeft opgemerkt – door met speuren naar wormen en mollen en kijkt al gauw de andere kant weer op.
In dit geval ging het weer zo.

In de buurt van Schildwolde, zie ik een prachtig, wit-bruin getekend exemplaar op een landpaal zitten. Nadat ik me er van heb verzekerd dat ik veilig op een afstandje aan de kant kan gaan staan. merk ik dat de vogel zijn aanvankelijke interesse in mij al snel verliest en weer speurt naar iets eetbaars in de berm..

Daardoor glijd ik zo geruisloos mogelijk dichtbij en leg de lens op de deuropening, waarbij ik hoop dat hij ook nog een beetje ’n leuke pose wil aannemen, want het is altijd leuk om naast een soort standaardportret ook iets van specifiek gedrag te kunnen laten zien. Ik bof! Want op een of andere manier verliest ie héél kortdurend zijn evenwicht en moet dat herstellen door die machtige vlerken even uit te slaan. Dat zijn de momenten waarop je eigenlijk wacht …