Hertenbronst …
Gistermiddag reed ik op de terugweg ergens ter hoogte van de Hoge Veluwe en omdat ik wist dat de hertenbronst daar in volle gang moest zijn, besloot ik weer eens te proberen dit jaarlijks natuur-spektakel met wat beeldindrukken vast te leggen.
Ik ben daar wel altijd een beetje dubbel in, wanneer ik een flinke entree-prijs moet betalen om samen wel honderdvijftig andere natuurgekken, in een lange rij te gaan staan wachten tot het vooraf met appeltjes gevoerde roodwild ten tonele verschijnt.
Ik stel me maar een beetje bescheiden op, temidden van soms in compleet boswachter-tenue’s of overbodige camouflage-pakken gehulde fotografen met – voor mij onbetaalbare – teletoeters.
Auto-portieren slaan, grappen worden uitgewisseld, mensen happen in meegebrachte boterhammen en de veelal grijze fietstoeristen stappen verbaasd van hun aandrijf-fiets..
Het is 17.00 uur. Het staat te gebeuren..
Ergens tussen de bomen zie je de roodbruine lijven al schemeren, er wordt hier en daar al flink geburld. En hoe je ’t ook wendt of keert, als ze komen blijft het een magisch moment..
Op zo’n vijftig meter afstand speelt zich – ondanks de menselijke inbreng – een oergebeuren af, dat op zich dan toch wel weer puur natuur is. Zonder zich ook maar iets van de als machine-geweren ratelende foto-camera’s aan te trekken beginnen de hinden en kalveren elkaar verdringend en voortdurend alert naar ons opkijkend te foerageren.
Even later verschijnt het machtige plaatshert, heen en weer rennend, af en toe een hinde opdrijvend of een rivaal wegjagend..
Snuiverig, elegant en schrikachtig gedragen zich de jongere dieren en kalveren.
Telkens weer, gooit ie zijn machtige kop achterover en laat zien wie er echt kan burlen en wie er
– potjandikkie – eigenlijk wel de baas is.
Als één van de bijherten naar de smaak van meneer wat al te bijdehand en opdringerig richting het vrouwvolk lijkt te worden, is het lontje kort genoeg om een korte, maar hevige explosie van zijn samengebalde krachten te veroorzaken.
Dan kletteren de geweien tegen elkaar..
Dat je moe, doodmoe wordt van wekenlang nauwelijks eten en door testosteron te worden aangedreven om te drijven, te vechten, te burlen en te bewaken, bewijst één van deze gigantische geweidragers door op een afstandje wat naar al dat gedoe te gaan liggen kijken..
Af en toe laat ie nog wel even horen dat hij er nog is, maar voorlopig doet ie even niet mee..
Omdat ik ook wat filmopnamen heb gemaakt, monteerde ik ook een 1-minuuts- video-clip, die hieronder misschien nog wel beter de sfeer van dit herfst-fenomeen weergeeft.
Het achtergrond geluid wordt mee bepaald door het geklik van camera’s, windgeruis en het geroezemoes van mensen, die hun mond maar moeilijk kunnen houden..
Maar de beelden zeggen,denk ik, genoeg.
'Krijnsels' 
Ziet er weer zeer indrukwekkend uit hoor! Hoop het volgende week weer met eigen ogen te aanschouwen.