Zonswondergang…
Tegen half acht ’s avonds rijd ik nog even naar het Hoeksmeer. Gewoon om wat rond te kijken, te genieten van deze prachtige omgeving en te hopen op een fotografisch kansje op een late vogel, een mooi silhouet of ..een fijne zonsondergang. Je weet het nooit..
Vandaag trof ik het weer eens want de zon zonk op spectaculaire wijze richting de kim om vanachter enorme uitbolderende wolkenwagens met bundels oogverblindend licht rond te strooien.
Wanneer ik sterk inzoom met mijn camera en bewust zo’n scene selecteer en uitvergroot, treedt een vervreemdend effect op…
De feloranje gloed en de uitwaaierende verdonkerde wolkenflarden schilderen een haast Wagneriaans beeld van kokende lavastromen, rokende kraters en uiteenvallende zuilen..
Zo, turend door zo’n sterk vergrotende telelens, hou ik mijn adem in.
Klein en nietig ben ik.
Het is het alsof ik de enige getuige bent van een dreigend hemels inferno, terwijl het rondom mij intens stil is.
Dan zoom ik terug.. en wordt alles weer in het perspectief geplaatst, waarin wij de dingen kunnen begrijpen en zoals onze menselijke ogen het mogen zien …
'Krijnsels' 