' Pronkjewailtjes '

Zo…terug van een kleine drie weekjes vakantieplezier in het warme, zéér warme Italie.

We hebben ons tentje op drie – qua sfeer en landschap nogal uiteenlopende- plekken neergezet en ik zal proberen om in dit bericht wat natuurindrukken te delen.

Allereerst beelden uit het bijzondere cultuur- en natuurlandschap van Toscane, waar we een week verbleven in de buurt van Volterra, een eeuwenoud stadje met Etruskische wortels.

De camping bevond zich vrij dichtbij de rand van een diep ravijngebied, Le Balze, genaamd. Die ravijnen zijn ontstaan door voortdurende erosie die in de loop van de eeuwen kerken, nederzettingen en vroege overblijfselen heeft opgeslokt. Op dit moment wacht het 11e eeuwse Badia-klooster het zelfde lot want het staat al aan de rand van de afgrond en is uiteraard inmiddels onbewoonbaar en ontoegankelijk verklaard.

’s Avonds loop ik achter de camping en geniet vandaar van de majestueuze aanblik van dit geheel.

In de ochtenduren heb ik een vast loopje naar de plaatselijke broodjesleverancier, waarbij ik iedere keer op dezelfde plek het schrille fluittoontje van twee gekraagde roodstaarten hoor, die ergens een met jongen gevuld nestje hebben.

Omdat ik op elke wandeling mijn camera als vaste compagnon bij me draag, kan ik het mannetje mooi vastleggen wanneer het dichtbij op een tuinhek plaats neemt.

Toscane is beroemd vanwege het typische coulissenlandschap dat wordt beheerst door heuvels met groepjes hoge cypressen die alleenstaande boerderijen omlijsten.

Sommige gebieden doen zelfs enigszins surrealistisch aan, zodat de kale, lege vlaktes hier en daar aan een maanlandschap doen denken.

Anderzijds is Toscane, hét land van schilderachtige, middeleeuwse steden en stadjes vol eerbiedwaardige cultuurmonumenten.

We bezochten onder andere het schitterende Sienna, waarin we ons vergaapten aan indrukwekkende en eeuwenoude, bewaard gebleven staaltjes menselijke architectuur en beeldhouwwerk.

Op een van de laatste ochtenden fotografeer ik nog een zonnende muurhagedis, die nu eens niet gehaast onder een steen glipt wanneer ik de lens op ‘m richt..

Dan breken we op en vertrekken naar een dikke honderd kilometer verderop om vandaar de boot te nemen naar…Elba!

Wat weer een totaal andere sfeer biedt dit kleine eiland, onderdeel van de Toscaanse Archipel.

Onder een alsmaar zinderende zon zetten we ons kampementje op aan de noordkant in de buurt van Portoferraio op een kleine camping welke direct toegang biedt tot een liefelijk stuk kiezelstrand aan de Thyreense Zee.

Overdag is het me wel wat te druk daar omdat het vol ligt met voornamelijk donkerbruine Italiaanse lijven, waarbij mijn blanke teint toch wel erg schril afsteekt.

Maar ’s avonds….’s avonds is het daar op zijn mooist…

Okay..ik héb het geprobeerd.  Tijdens het snorkelen onderwater-opnames te maken, maar daarbij blijk ik toch wel mijn mogelijkheden wat te hebben overschat.

Om  het cameraatje stil te houden in de klotsende deining om die alsmaar snel heen en weer zwemmende vissen vast te leggen bleek geen sinecure.

Nou vooruit dan… eentje is redelijk gelukt;

Elba is uiteraard bekend geworden vanwege Napoleon’s kortdurende verblijf als banneling nadat hij de eerste slag had verloren.

We zoeken in Porteferraio zijn zomerresidentie op en stellen vast dat dit zo’n gek plekje nog niet was. Dit was in elk geval het uitzicht dat ie had …

terwijl hij tandenknarsend door deze heerlijke tuin moet hebben gelopen, zinspelend op wraak en geleid door eerzucht.

Zal hij oog hebben gehad voor de kleuren? Oor voor de vogelgeluiden? Neus voor de verrukelijke geur van oleander en vijg? Wat was het wat hem opdreef, aanjoeg en uiteindelijk zijn Waterloo deed vinden?  Enfin op St. Helena zal ’t ook wel aardig kersen eten zijn geweest.

Op de camping zelf was het vogelleven niet heel gevarieerd. Het miegelde er van Grauwe Vliegenvangers, een soort die ik zelf steeds minder vaak in mijn tuin zie rondvliegen..

Doordat het overdag toch wel blijvend erg heet was ( temperaturen schommelden tussen 32 en 35 graden) waren we qua wandelingen wat minder actief dan anders, maar we hadden onze zinnen gezet om een bergwandelingetje te maken in een omgeving die als licht beschaduwd en vooral vlinderrijk werd aangemerkt.

Bijna boven op de berg , geeft de auto plotseling een piepsignaal en gebiedt de boardcomputer mij dat ik onmiddellijk moet stoppen. “Motor te heet”.

Daar sta je dan , met overgekookte motor en dito gemoed in the middle of knowhere ergens bovenop een van Elba’s ongenaakbare bergen .  Koelvloeistof tekort. Bellen naar de alarmcentrale levert gelukkig al gauw het bericht dat er een sleepauto onderweg is die over ongeveer drie kwartier behoort te arriveren.

Gelukkig vliegen er in die bocht ook wel wat vlinders en terwijl Janneke de tijd doodt met een boek, leg ik deze Luzernvlinder maar vast…

Enfin..we zijn uiteindelijk met een onverantwoorde snelheid naar beneden gebracht, gezeten naast een zwijgzame autochtoon in een gammele sleepauto waarin niet alleen de gordels ontbraken maar ook allerlei storingslampjes alarmerend knipperden.

De dag daarop is alle leed weer geleden, de auto hersteld en genieten we van prachtige momenten, lekker eten en onvergetelijke vergezichten.

We besluiten om de laatste vakantiedagen wat hogerop door te brengen, alvast een klein stukje richting huis maar nog net wel in Italie.

Ergens in de buurt van het Como-meer, op een prachtig aan een piepklein meertje gelegen camping in het muzikaal klinkende Piano Porlezzo.

Rond zeven uur in de ochtend worden we dagelijks vanuit het naastgelegendorpje gewekt door een carrilon dat een enigzins onzuiver soort ‘ Opa Bakkebaard ‘ – liedje vertolkt.  Ik vind dat niet erg want in die vroege ochtenduren is het fotolicht op zijn fraaist en vermaak ik me met dobberende zwanen,  meerkoeten en futen..

Uitstapjes op en rond het Comomeer en het Meer van Lugano completeren deze heerlijke weken in verrukkelijke oorden ..

Op het moment dat ik dit hier alles schrijf en plaats, kletsen Hollandse slagregens tegen het raam. De wind jaagt de bladeren door een herfstig aandoende  tuin en donkere wolken versomberen het zwerk. Kortom.. we zijn weer thuis.

Maar.. dankbaar voor alles wat wij nog weer samen mochten doen, dat we dit  samen mochten zien en met jullie mogen delen !