'Krijnsels'

Tijdens mijn vaste ochtendwandeling over het Storkster pad richting Westeremden is het nu weer op een prettige wijze opletten geblazen. Want de oren zijn weer gespitst op de lentestrofen van teruggekeerde Tjiftjaffen en de keel opzettende Winterkoningen en Vinkenmannetjes.

En ook de ogen krijgen weer de kost omdat er in de morgendauw weer madelieven en paardenbloemen prijken in de bermen en speenkruid en paarse dovenetel in de slootwallen.

Maar er ligt al sinds máánden iets in één van die slootjes wat ik liever niet zie, maar waar mijn ogen op een of andere manier steeds maar weer naar toe worden getrokken en wat me mateloos irriteert…

Van nature ben ik – naar mijn bescheiden mening – geen korzelig persoon of iemand die zich direct ergert aan van alles en nog wat, maar hoe haalt iemand het in vredesnaam in zijn botte hoofd om  een leeggedronken wijnfles aan de overkant in de wal te mieteren?

“ Wie máált er om?” dacht hij of zij.

Nou ik dus! Mijn denkmolen maalt dan inderdaad een poosje door.. Ik probeer me dat dan even voor te stellen; hoe je zittend en zwalkend op de fiets na een avondje flink doorzakken, nog even die laatste teug neemt, waarna je – luid boerend – de fles met een wijde boog in het duistere niets laat verdwijnen…  “ ach, wat kin mie ‘t schelen”

Toegegeven, de slootjes zélf zijn door landbouwactiviteiten óók niet meer zo fris en schoon als vroeger (opa vertelt..) toen je nog ‘stiekelsteertjes’ en rietvoorntjes door het glasheldere water zag schieten, maar toch.. het staat zo lelijk en het getuigt van een soort onverschilligheid waar ik niet goed tegen kan! 

Het blijft steeds lastiger om nog pure natuur te fotograferen. Veel te vaak is er wel iets menselijks dat de harmonie verstoort… een lelijk – kilometerslang – spoorweghek, afschuwelijke reclameborden, een zwaar gesubsidieerd en knallend geel openbaar kunstwerk, of in het klein …zo’n achteloos weggeworpen ranzig bierblik, zwaar detonerend tussen zo’n heerlijk dekentje vol paarse en lila krokussen.  Okay! Je moet wel even goed kijken vóór je ‘m ontdekt maar als je hem eenmaal hebt gezien blijft het  tenenkrommend de aandacht vragen…

In dit geval biedt mijn macro-lens een uitkomst en tot op een paar centimeter inzoomend, vernauw ik de blik en let alleen nog maar op de ragfijne details van dat tere en mooie om ons heen, waar we vaak zo achteloos overheen banjeren.

 

O ja, vanmiddag waagde ik dan tóch de sprong naar de overkant en heb die dagelijkse steen des aanstoots eigenhandig uit het drab van de sloot getrokken en maar bij mijn eigen voorraad wegwerpflessen gevoegd.

Ach, wie weet was er niet eens sprake van grove nalatigheid, maar is de fles per ongeluk uit een overvolle fietstas vol statiegeld-loos glas van een tegen de wind in opboksende huismoeder  gehobbeld.

Laat ikzelf ook niet vaak onnadenkend sporen achter daar waar je ze liever niet ziet?

Moeten we zo snel klaar staan met ons oordeel? Kunnen we nog een potje breken bij elkaar in onze wegwerpmaatschappij?

“Hij die zonder zonde is, werpe de eerste fles..”