'Krijnsels'

Onderstaande vogelfoto’s maakte ik in de afgelopen dagen en ze lenen zich op een of andere manier goed voor een wat serieuzere ‘Krijnsel’ – overpeinzing op deze overgangsdag van het oude naar het nieuwe jaar.

Het rechtop staande, nog niet vergane herfstblad zou symbool kunnen staan voor de dunne scheidslijn tussen wat gisteren was en morgen komt. Op datgene wat voorbij ging in het oude jaar is inmiddels volop licht gevallen want we weten precies wat er is gebeurd. We kunnen er op terug zien met een gemixt gevoel dat daarbij wordt opgeroepen; dankbaarheid, verdriet, weemoed, blijdschap of teleurstelling?

Aan de andere zijde  is het blad van 2022 nog onbeschreven. Onbelicht ook.  We hebben wel een  idee over wat daar straks zal zijn, we maken ons een voorstelling en zien al vage contouren maar wat het ons nu echt zal brengen?

Net als de frêle vogel richten we ons daarom op, kijken nieuwgierig vooruit en staan we aan de achterkant van dat flinterdunne blad waar we, nog even achterom kijkend, onze sporen zien liggen en ons misschien net zo klein en kwetsbaar voelen omdat het leven – ondanks ons menselijk kunnen – toch niet altijd maakbaar of beheersbaar was. Omdat geloof niet gelijk stond aan geluk en vertrouwen geen synoniem bleek voor succes.    

Let eens op dat vogel-oogje! In de glans daarvan weerspiegelt zich oplettendheid en verwachting. Wat ligt er voor hem in het verschiet? Een hongerwinter? De klauwen van een sperwer? Of toch opnieuw dat lied te mogen zingen tussen ontloken bloemknoppen? Een fijn warm Roodborst-nestje vol piepend nageslacht? Maar wel met alle zorg van dien.. die slapeloze nachten.  Wat geeft het de kracht om dat koppie dan toch omhoog te steken? Behoedzaam kijkend over de rand in een onbekende verte? Of heeft het gewoon geen keus?

Wat geeft mij de moed om  – turend over de rand van 2022 – mij toch maar verwachtingsvol uit te strekken?  ‘Kop d’r veur? Het hoofd omhoog, het hart naar boven? Wat onderscheidt ons mensenhart van dat piepklein, pulserend vogelhartje dat daar binnen in dat zachte veren-bolletje onvermoeibaar zijn wonderwerk doet? 

Ik denk…Liefde! Een inspiratiebron waarvan ik lees in ‘n eeuwenlang geleden geschreven brief, door generatie op generatie steeds maar weer doorgegeven. Een onophoudelijk harteklop-wonder van een totaal andere, geschapen dimensie. Liefde om te ontvangen én te delen. Dé drive om vandaag op te staan en welgemoed de stap over de drempel van oud en nieuw te zetten. Wanneer het geloof verflauwt en de hoop onder druk staat blijft Liefde die alles in beweging zettende impuls die het leven voor ons mensen zo betekenisvol maakt!

(1 Corinthiers 13: 13)

Aan alle lezers van mijn blog : Een  liefdevol jaar toegewenst !