Van toen en nu ..
Vandaag blijft de mist de hele dag hardnekkig hangen, ook in aangevroren vorm en daarom hoef ik er niet eens vroeg voor uit om wat sfeerbeelden van vroegwinterse details op het geheugenkaartje te plaatsen.
Tsja, zo’n digitaal opslagmedium vinden we allemaal al weer heel gewoon. Hoe lang is ’t geleden dat ik met dia-film in de weer was. Zuinigjes de teller in de gaten houdend, want er pasten maar 36 opnamen op een rolletje en die kostte toen al gauw zo’n zeven en ‘n halve gulden bij de Hema. Daar telde je dan nog gauw even een slordige fl. 4,50 bij voor het ontwikkelen en dan maar afwachten wat er voor dat bedrag allemaal was gelukt.
Dat ontwikkelen duurde dan twee dagen, waarin de onzekerheid aan mij knaagde. Ik was vaak zo nieuwsgierig dat ik de transparante strips al in de winkel tegen het licht hield. Nou, dat viel regelmatig nog bitter tegen. Los van de technische beperkingen van de camera’s uit de begin jaren negentig was ook mijn eigen fotografisch kunnen, nog niet van dien aard dat succes doorgaans verzekerd was.
Thuis gekomen, moest de loep er op om te zien of de scherpte en belichting wel in orde waren en – o jongens – wat héb ik veel jammerlijk of nét mislukte plaatjes zuchtend in het ronde archief moeten mieteren. Maar daar leerde ik wel van. Zelfkritiek en alsmaar kijken hoe ánderen het wel voor elkaar kregen en dan de lat wéér hoger leggen, brachten uiteindelijk het resultaat en niveau wat ik voor ogen had.
Nu, knippen we maar onbeperkt raak, honderden foto’s op een chip en we zien meteen in het terugkijkschermpje of ’t wat geworden is. Nee? Een druk op de prullenmand-knop en weg zijn ze weer! Wat er een beetje op lijkt , op de PC nog even nabewerken in een fotoprogramma en hóppa voor de dag er mee op het sociale netwerk.
Ach ja…ik maak ook dankbaar gebruik van enkele van die moderne mogelijkheden, maar eerlijk is eerlijk; dat ouderwetse analoge handwerk leerde me wel om eerst drie keer na te denken voor ik de ontspanknop indrukte. Al zal mijn wat zuinige inborst daar voornamelijk debet aan zijn geweest..
O ja…die winterse details.
Ik kon me wat dat betreft vandaag rustig beperken tot de eigen tuin, want ook daar hingen of lagen de fraai aangesuikerde besjes en blaadjes voor het oprapen..
Ik hurk graag voor zo’n korrelig berijpt paddenstoeltje. Een Gewoon Donsvoetje, dat ondanks zijn naam vast koude tenen moet hebben…
..en ook buig ik diep voor dat allerlaatste Viooltje dat blauw verkleumd nog nét even héél mooi staat te zijn, voordat hij in de grauwigheid is verlept en vergeten..
'Krijnsels' 
Wat kun je toch altijd weer mooie kleine dingen groot maken, dank je wel.