Een dienstweigeraar …
Na het avondeten zie ik de kans schoon om het gras er nog even af te halen, en start ik het grommende monster weer om dat rijk met klaver en madelieven bezaaide gazon van mij te kortwieken.
Met diep respect zie ik daags na zo’n maai-partij hoe juist die onuitroeibare madeliefjes na hun onthoofding gewoon doorgaan met het opnieuw en onbevangen opsteken van hun fraaie bloemen -kransjes. Ze horen eigenlijk niet in een goed onderhouden grastapijt, maar ik vind die feestelijk spikkelende bloeiertjes best attractief staan, ook al lijkt het meer op een bloemetjeswei dan op een strak model-gazon.
Speciaal voor hen, zeg maar als ode aan de dappere, zelfs in de winter bloeiende Madelief, zet ik de machine halverwege de maaibeurt even uit en ga ik vóór ik ze allemáál executeer even voor de laatste der Mohikanen op de knieën om er een paar op hun allermooist te portretteren.
Ik hoor ’t me zelf hardop tegen hen zeggen;.. ‘straks ráts ik jullie er gewoon af hoor, maar eerst…’
Daar ben ik dan wel even een dik kwartier mee zoet en als de platen naar mijn zin zijn en ik dan wat strammig overeind kom om het vonnis daadwerkelijk uit te voeren, weigert de motor opeens halsstarrig dienst. Hoe ik ook trek, choke, benzine-check, zinloos in zijn ingewanden staar en er voor de zekerheid als gebruikelijk nog maar eens zachtjes tegen aan schop.. Hij start niet meer!
En zo wordt in een smal strookje wat hoog opgeschoten gras een aantal vege lijfjes gered, zo het lijkt door een haperende beulsmachine vol gewetensbezwaren..
Nou ja, morgen of óvermorgen maak ik het karwei wel af en gelukkig hebben we dan de foto’s nog..
'Krijnsels' 