Stjom he?
Het voeren van tuinvogels heeft in de afgelopen jaren een hoge vlucht genomen wat betreft de variatie van keuze in het voedselaanbod.
Ik kan me nog herinneren dat mijn opa hele hordes mussen, mezen en spreeuwen door middel van een stuk spekzwoerd en wat broodkorsten de – toen nog strenge – winters doorhielp. Een serie ongedopte pinda’s aan een eindje breigaren was toen wel zo’n beetje het summum van verwennerij. Als ik ‘m nu zou vertellen dat ze weer een pot pindakaas soldaat hebben gemaakt, zou hij dat hoofdschuddend aanhoren. “ Pindakees? Dat mainst toch nait mien jong?”
Ik meen het opa, maar dan ik kies niet die dure Calvé, want ik heb er ook niet meer dan anderhalve euro voor over, maar ’t is toch een feest om zo’n grote bonte specht van dichtbij door het kamerraam te zie smikkelen.
Het grote voordeel van driedubbel geïsoleerd glas is hier onomstotelijk bewezen. Het blijft behaaglijker dan ooit en er dringt geen geluidje door. Pas als ik de buitendeur open zwaai , schrik ik er van hoe hard het eigenlijk regent en waait.
Maar ‘het hép ook een nadeel’ en da’s het feit dat er door die drie glaslagen een stuk lastiger een goede foto valt te maken. Pas als ik er loodrecht doorheen fotografeer, lukt het me om na enkele pogingen correct scherp te stellen en af te drukken.
Gelukkig blijft de prachtige tuingast, als vastgekleefd hangen aan de pot met tot op de bodem smeuïge inhoud, waarbij hij me met een scheef soort petje-pietamientje-hoofdje lijkt aan te kijken..
“ Sjtom hè, ik vind ‘t woon lékker”
'Krijnsels' 