Wachten…
Bij het zien van deze volmaakte spiegeling van die lange, zwijgende rij bomen zweefde me direct het eerste couplet uit een gedicht van Willem Kloos in gedachten..
De bomen dorren in het laat seizoen,
En wachten roerloos den nabijen winter…
Wat is dat alles stil, doodstil… ik vind er
Mijn eigen leven in, dat heen gaat spoên.
(Willem Kloos , 1859 – 1938)
Nu viel het met dat ‘heen spoên’ van dat dichterlijke leven nog wel mee, want hij heeft daarna nog vrij lang en succesvol geleefd geloof ik.
Dat gladde, rimpelloze water is feitelijk een – als ijsbaan bedoeld – stuk ondergelopen land ergens bij Midwolda (Gr.) Een van de talloze zoals er ook dit seizoen weer verwachtingsvol zijn ondergespoten door altijd maar weer op echte winters hopende ijsbaanbesturen.
Zoals het er nu naar uitziet, komt er eind deze week in elk geval een einde aan de absurd hoge temperaturen en komen we mogelijk in een iets meer winterse setting terecht..
Wie weet !
'Krijnsels' 
Hopelijk wordt dit mooie gladde water nog hele mooie schaatsijs.