Het laatste ritje …
Vanmiddag het laatste ritje naar ‘moeke’ – hierboven weergegeven in een nog florissante levensfase – gedaan.
Niet écht natuurlijk want ze is niet meer onder ons, maar tóch…
Het voelde wel zo. De laatste keer…
Nooit meer dat blij verraste “ ach jong.. bist doe doar? “
Nooit meer even samen zitten met de ellebogen op het dikke pluchen tafelkleed, de prikkelende en doordringende rookdampen voor lief nemend, luisterend naar haar nooit aflatende woordenstroom doorspekt met het lief en leed uit haar steeds maar kleiner wordend wereldje .
Ons alsmaar geduldig, in oplopend volume, blijven herhalen van woorden en zinnen , totdat de boodschap – eindelijk maar toch – door haar stokdove oor werd opgevangen en doorgegeven aan haar nog zo scherpe geest.
Het was vandaag de laatste dag waarop we als kinderen de achtergebleven spullen uit het aanleun-woninkje hebben weggehaald.
‘Spullen’, wat klinkt dat versimpeld en onbeduidend. In de meeste gevallen gaat het ook om onbetekenende dingen van (g)enerlei waarde, maar soms zijn het voorwerpen waaraan herinneringen en emoties kleven. We hebben in goede harmonie allemaal iets ‘eigens’ uit haar kamertje mogen meenemen, iets waar de een helemaal niets mee heeft, maar wat nou net voor de ander wél een speciale waarde heeft.
Een piepklein fotolijstje, die nu een witte vlek achterlaat op het zwaar en geel genicotineerde behang, bevat het portretje van mij en mijn zus en broers in een jaren –zestig tijd waarin we als kinderen in een foto-pose werden gesitueerd op een met stof overtrokken zitbank in de huiskamer, waarvan ik meen dat deze uit een oude Citroën kwam.
Een oeroude, aan elkaar gelijmde en door houtworm geperforeerde barometer, waarvan mijn pa de gelukkige eigenaar werd op een ‘boeldag’ in het dorp. Ik zie ‘m er nog glunder mee ons huis binnen stappen.
Een vergeeld plaatje waarop mijn moeder in de stijfjes-stijl van 1927 is weergegeven, in de tijd waarin het vooral niet de bedoeling was dat je naar de camera lachte.
Een ‘kokmeske’ met houten heftje en een – door het schillen van duizenden aardappelen – zwaar afgesleten lemmet…
U zegt het waarschijnlijk niet zo veel, maar voor mij – of ons – zijn het fijne dingen om een ere-plekje in ons huis te geven. Kleine dingen die helpen om de herinnering levend te houden aan hen die zo goed voor ons zorgden en zoveel voor ons hebben betekend.
Nog éénmaal kijken we rond in de inmiddels lege, hol klinkende kamer..
Nog éénmaal trekken we wat laden en kasten open voor een laatste check..
Nog één maal ademen we die kenmerkende, zoetzware, op je stembanden slaande, geurencombinatie van sigarettenrook- en parfumwalm in…
Dan sluiten we de deur.
De zo bekende en vertrouwde klingelbel is uitgeklingeld.
Voor de laatste keer lopen we door die lange gang naar buiten.
Ik vuil ‘n kloet op moag……
'Krijnsels' 
Ik heb die “kloet” ook in mijn buik. Als ik aan mijn ouders denk, de laatste tijd vooral als ik aan mijn ouderlijk huis denk waar mijn broer nu woont. Dat huis staat er niet meer. Weggevaagd door de slopershamer nadat een brand zijn verwoestend werk deed bij een onweersbui. Als ik er langs rij en ik zie die lege plek, dan is die “kloet’ er ook.
Het moet een plekje krijgen. Sterkte!
Leida.
ik krieg er ook een kloet van in mien keel, zo teder en respectvol en liefdevol zoals je over het afscheid van je moeder schrijft. Je gedachten gevoelens en ervaringen zijn zo herkenbaar. Dank je wel voor deze mooie woorden.
Het zijn de kleine dingen die het doen…………sterkte!
Er is ook maar eentje, die zoiets zo mooi kan beschrijven als jij. Mooie herinneringen heb je meegenomen. Je weet tenminste waar het om gaat: niet om zakken vol geld, maar omdat mesje waar je moeder altijd aardappels mee schilde. Of het kopje waar ze uit dronk. Sterkte, het blijft toch een moeilijke dag.