'Krijnsels'

Afgelopen dinsdag mocht ik weer eens een aantal uren in een fotohut in de Breebaartpolder bij Termunten doorbrengen.

Omdat er een heldere, vrij zonnige ochtend werd voorspeld wilde ik er graag als de kippen bij zijn om volop te kunnen profiteren van dat prachtig weerkaatsend strijklicht dat zich op de eerste uren van zo’n dag aandient.

Het betekende wel dat ik op het gruwelijk vroege tijdstip van 4.00 uur de wekker had gezet, want met een dik half uur rijden en een kwartiertje lopen kan ik dan nét na zonsopgang het camouflage-gordijntje in de hut opzij schuiven..

Dat is altijd even een spannend moment. Een beetje magisch ook, die eerste blik over dat gladde, spiegelende wateroppervlak.  Is er al wat te zien? Loopt er al iets?

In die eerste momenten lijkt de plas ogenschijnlijk leeg, alleen in de verte drijven enkele eenden en  boven de Eems trekken roepende Visdiefjes mijn aandacht.

Dan maakt zich een prachtig getekend vogeltje los van de omgeving vlak voor mij. Het is een Kleine Plevier die heel even van haar nestkuiltje tussen de schelpen komt om een paar voedzame hapjes uit het slik te halen..

Als een klein opwindbaar speelgoed-autootje spurt ze met korte tussenpozen voor me langs…

Ik wacht net zo lang tot ik haar ook in laag tegenlicht voor de lens krijg, zodat ze prachtig vrij komt te staan in een vervloeiende ‘zee’ van een oplichtende en weerspiegelende achtergrond..

Het is verder vrij rustig wat het gevogelte betreft, maar af en toe veer ik op wanneer ik de roep van een groepje Zwarte Ruiters hoor. Het duurt een poosje maar dan komen inderdaad enkele van deze schitterende waadvogels even buurten. Nu dragen ze hun donkere zomerkleed, waaraan ze hun naam ontlenen. Hoewel de meeste ervan te ver weg zitten voor een goede foto, komt één exemplaar langzaam dichterbij.  Steeds maar weer voedsel zevend waadt het een stukje in mijn richting tótdat het op de juiste afstand is gekomen voor enkele geslaagde opnamen..

Een minuutje krijg ik de kans, dan zijn ze weer op de wieken.

Kluten zijn er praktisch altijd wel te zien en ook deze keer stappen er enkele van deze gracieuze vogels met grote kenmerkende zeef-stappen door het spiegelende water…

 

Een Tureluur maakt een kort rondje boven de plas en laat zijn melancholisch klinkend roepje horen vóórdat hij neerdaalt en waakzaam begint te foerageren…

 

Een ander schril en kenmerkend fluitje laat me weten dat er een ijsvogel langs komt scheren en even later zie ik ‘m zitten op een tak. Het is een jong exemplaar, te zien aan de witte snavelpunt en de oranje pootjes…   

Het is echt volop genieten van de serene sfeer waaraan ook de windstilte een bijdrage levert. Juist het ontbreken van veel rimpelingen en golven zorgen voor heerlijke spiegelbeelden..

Een paartje Meerkoeten komt langs met hun piepkuikens.

Ze zorgen voor een aandoenlijk tafereeltje waarbij de jongen met hun vuurrode punk-koppies om de beurt op ‘n bijna tedere manier een – in dit geval- slijmerig hapje krijgen toegestopt..

Tegen elven raakt het langzamerhand bewolkt en ben ik het echt mooie licht kwijt, maar er dient zich nog een foto-kans aan waar ik lang naar heb uitgekeken.  Een schuwe Waterral scharrelt uit de rietkraag en die heb ik eigenlijk nog nooit lekker op de plaat kunnen zetten. Maar ook nu wordt het me niet gemakkelijk gemaakt want het beestje komt wel vlak voor de hut langs, maar doet dit met zulke grote, haastige passen dat ik ‘m met een soort ‘werpschot’ moet proberen vast te leggen. Bovendien is ie zo dichtbij dat ik gehaast moet terugzoomen om hem niet ‘aangesneden’ in beeld te krijgen.  Nou ja, hij staat er op en ziet er – naar menselijke maatstaven gerekend – misschien ook best wel een beetje gestrest uit…

Rond een half een breek ik al op. Er komt niet of nauwelijks meer iets voor de hut. Mijn ervaring is dat vogels in de middag meer tijd nemen om te poetsen en te rusten en vooral ’s ochtends in de vroegte erg actief zijn.  Omdat dat laatste – met uitzondering van vanochtend – doorgaans bij mijzelf eigenlijk niet meer het geval is en het dit keer wel érg vroeg plassen was, weet ik dat ik ergens op de middag óók een poosje met mijn kop in de veren zal gaan.