'Krijnsels'

“Corsica encore..”…een titel die de lading dekt, omdat we voor een tweede keer in ons leven dit prachtige eiland mochten doorkruisen en bewonderen. Zo’n 15 jaar geleden waren we er voor het laatst in een gloeiend hete zomerperiode. Nu we als pensionado’s meer tijd en gelegenheid hebben, wilden we graag dit nog eens in het voorjaar overdoen in een seizoen waarin alles nog frisgroen is en de natuur in bloei staat. Daarnaast waren de temperaturen van gemiddeld een graadje of 22 ideaal om buiten actief te zijn. Bijna 5 weken hebben we daar van noord naar zuid en van oost naar west rondgetrokken met onze tent, waarbij weer eens bleek dat tentkampeerders een uitstervend ras vertegenwoordigen in het snel groeiende woud van met name campers en kampeerbussen. Het voordeel van rondtrekken in het voorseizoen zit’m natuurlijk ook in het feit dat je de mooiste plekken op de leukste campings vaak voor het uitzoeken hebt en het – ook op de toeristisch aantrekkelijke plaatsen – nog heerlijk rustig is.

Uiteraard is er veel te vertellen over alles wat we meemaakten, maar ik heb er deze keer voor gekozen om niet al te breedsprakerig te zijn en vooral de foto’s te laten spreken.  Want woorden kunnen amper uitdrukking geven aan de overweldigende schoonheid van het ruige, zonovergoten  “ Ĩle de Beauté” (Eiland van Schoonheid) zoals Corsica ook wel wordt genoemd. Het zijn voornamelijk tijdens de vele wandelingen gemaakte opnamen, want de fietsen lieten we deze keer thuis omdat het eiland niet bepaald als toerfietsvriendelijk te boek staat.

Genoeg gezegd, ik laat met genoegen vanaf deze plek (heel) veel foto’s zien in reisvolgorde, waarbij ik kort en bondig plaats en omstandigheden in een bijschrift voeg.

We zijn gestart in het noorden van het eiland, waar de ruige westkant ons onvergetelijke vergezichten bood..

Aan de oostzijde van Cap Nord kenmerkt het landschap zich op een meer Bretonse wijze…

Onderweg viel er vrij weinig aan vogels te fotograferen. Wel kreeg ik de kans om een Baardgrasmus te portretteren die vanaf een tak boven het Maquis zijn riedeltje zong..

Na een dag of vijf pakten we ons boeltje op om richting het binnenland te gaan, waar we vlak bij Corte ( de voormalige hoofdstad) een plekje vonden.

Midden in dit stadje cirkelden Rode Wouwen vlak boven onze hoofden..

Hier is het landschap typisch bergachtig en weer van een totaal andere sfeer..

Hier vormt de Resticona-vallei met zijn gelijknamige wildwater-rivier een van de vele trekpleisters. Door enorme novemberstormen in 2023 zijn helaas belangrijke doorgangen versperd geraakt, waardoor we niet hoger op de berg konden komen, maar er viel gelukkig genoeg moois te bewonderen..

Van hieruit vertrokken wij naar de westkant van Corsica en belandden in Osani in de buurt van Porto op een terrassencamping, waarbij we vanuit de tent een vorstelijk uitzicht hadden op een van de vele baaien in de Thyreense Zee..

Ook hier vergaapten we ons elke dag aan de natuurwonderen die dit landschap aan ons ontvouwde..

O ja….deze landschildpad kruiste op bedachtzame wijze ook nog ons pad, waarvoor ik nou eens niet razendsnel de camera hoefde te trekken..

Daarna pakten we onze tentspullen weer in en verkasten wij naar de zuid-westkust, in de buurt van Porto Pollo, waar we neerstreken op een camping en een bijbehorend droomplekje met een ongelooflijk fraai uitzicht over weer een geheel andere baai ….

Vanaf hier ondernamen wij ook weer bijna dagelijks flinke wandeltochten, waarbij er vaak behoorlijk moest worden geklauterd, maar ménsen…wat zie je dan toch ook weer schitterende vergezichten en doorkijkjes..

Een van de letterlijke hoogtepunten werd hierbij gevormd door de grotesk gevormde zachtbruin gekleurde granietrotsen bij de Tour de Campomoro…

Het was heerlijk om hier na vijftien jaar opnieuw te mogen zijn en tóch weer verbijsterd te raken door het niet aflatend werk van imposante natuurkrachten..

De laatste avond voor ons vertrek zaten we een poos stil voor onze tent , om bij volle maan de weerkaatsende schitteringen in lucht en water te bewonderen. Daar valt je mond toch van open….

Als korte tussenstop verbleven hierna nog een nacht in een hotelletje in Porto, waar we de dag daarop nog een boottripje naar Scandola mochten meemaken…

en een van de vele citadeltorens beklommen…

De zonsondergang in de haven van dit stadje was van een onvergetelijke schoonheid…

Inmiddels zaten we al zo’n beetje op de helft van onze vakantie en besloten we om nu geheel zuidwaarts te gaan richting Bonifacio. Een vesting-achtig stadje dat niet op graniet-, maar op hoge krijtrotsen is gebouwd. Buitengewoon fotogeniek natuurlijk…

Aan deze Geelpootmeeuw kon ik natuurlijk niet zomaar voorbij lopen..

In het nachtelijk licht van TL-lampen in een van de toiletruimten van de camping jaagden Gekko’s op onvoorzichtige nachtvlinders en vliegen…

Enfin, ook in dit prachtige gebied hebben we een handvol fantastische wandelingen mogen maken langs de kustlijnen vól met door de natuur geboetseerd beeldhouwwerk van een buitengewone orde…

Na een dag of vijf verwisselden we onze campingplek voor een kortdurend verblijf, opnieuw in de bergen in de buurt van Zonza, waar we klauterend op weg naar een waterval ons vergaapten aan – vanuit menselijk oogpunt gezien – onmogelijke balanceer-acts van de schepping..

Daar in die bergachtige streek, bleven de temperaturen toch wat achter en daarom pakten we na 3 dagen toch nog maar eens de tent weer in om te verhuizen naar de in het zuid-oosten gelegen badplaats Porto Vecchio, waar de zon wat uitbundiger zijn werk deed…

Hier op de camping, stonden we omringd door tientallen kurkeiken, waar deze streek beroemd om is geworden. Hier zie je goed hoe de kurk-bast tot op manshoogte is verwijderd ten behoeve van de export van kurk. Het kost de boom zo’n tien jaar om er weer van bij te komen en opnieuw zo’n 4 centimeter dikke zachte bruine bast te krijgen, waarna de oogst wordt hervat.

Op een van de laatste vakantiedagen ontdekten wij, relatief dichtbij de campingplek nog een idyllisch watervalletje, waarvoor je – om het te bereiken – wél het nodige hals-und- beinbruch-werk moest verrichten. Maar dan hád je ook wat..

En dan zit het er op en rijden we in één ruk via de oostkust naar het noorden richting de haven van Bastia en komen we met de veerboot in de avond aan in dezelfde havenplaats vanwaar we ook vertrokken..Livorno!

We beleefden een onvergetelijke, heerlijke vakantie, waar we dankbaar op terugzien.

Startend begin mei, met een tussenstop in Midden Duitsland bij kinderen en kleinkinderen die daar een paar dagen vertoefden en eindigend in juni met opnieuw een tussenstop in Toscane bij weer andere kinderen met kleinkind, die daar inmiddels met vakantie waren neergestreken.

Na een lange, lange reis staken we eindelijk bij Ter Apel de grens over waar wind en regen ons als goede Hollandse bekenden op de schouder slaan..

Wie binnen weer thoes…. ook mooi!